"O que quería é facer preguntas" Oriana Méndez

O poder hexemónico leva á corrupción, é un lugar perigoso onde os egos se senten moi reconfortados. Temos que estar ó tanto do que fan con el os que o teñen.

Jeje, o mesmiño día que lle fan esta entrevista á autora, eu xa teño o libriño nas mans a 626 quilómetros de distancia... así que aquí vos deixo enlazada a entrevista de Montse Dopico en Galicia-Hoxe e algúns versos deste magnífico texto.

Ollade a cita que o abre:

Xogastes algunha vez coa terra? Tede coidado. Eu mestúrome nos asuntos dos demais e tamén nos seus pensamentos. Moitas veces agóchome debaixo porque me avergonzo dos seus segredos. Sabedes unha cousa? eu soñaba con ser tola, grandiosamente tola, como un raio. A miña tara, que é hereditaria, impediumo. Eles, que teñen a sorte de ser tolos, inmunes á tara hereditaria, non o recoñecen.  FLEUR JAEGGY

Pois dende esa voz máis que estraña, estrañada é dende onde fala o por veces eu e por veces voz en off do poemario. Dende esa tolemia exclusiva. Vouvos amosar aquí uns poemas, pero a verdade é que o mesmo que Derradeiras conversas co Capitán Kraft, é mellor lelo como un todo, como un monólogo que dialoga, como unha ristra de preguntas nas que non interesan as respostas, ben porque xa as sabemos e son axitadas para tirar delas e chegar a outros pensamentos, ben porque son dúbidas que nos convidan á acción. Calo xa e déixovos con ela:

O SEU VERDE é magnético

como o núcleo dos planetas vivos.

Centro búsola

falamos dun poder que seca o mundo

con silencios

provoca o contrario a unha catalización:

un cansanzo perenne

unha parálise de extensións insoportables

podo escoitar que se irradia

desde o interior da estrutura

que se abre paso dentro

mantense ata o intre en que os días

deixan de ser neve

Verdes capaces

dun estourido

da eclosión do xeo

do xeo da destrucción da neve

da luz

Esta, non outra

a totalidade, é a causa da súa constante

presenza no sentido

así, unha resurrección pacífica

cando se multiplican as palabras asgnadas

os corpos quecen os astros quecen

os astros viventes producen fendas no universo

deixando só unha calor definida como segue:

calor tecida para a perpetuidade na burbulla do iris

Concibimos un iris nas nosas mans

nas nosas linguas dámoslle formas

resolvemos facer unha criatura tépeda brillante

partindo o aire unha noite de maio

unha noite de maio

unha noite de maio

unha esfera de calor:

que entre o tempo, somos a bigornia

*

EXISTE UN  camiño cara ao vento austral

para encontralo é preciso

posuír

a calma intacta

do centro da terra

*

PERDEREI  a gorza entre o bosque

mentres a voz confire o seu poder

a cada unha das vontades abandonadas

na marxe ennegrecida da luz

baixo o rostro ulcerado das eclipses

*