Levamos pedras nos petos, punk e ganas. No bar no que acordáramos conspirar, pregúntannos se ten que soar así o ouveo do espello. Pedras nos petos. O que facemos é secreto. Levamos cantos, rápidas respostas, rebotan sobre as augas dos prantos doutras, dos aloumiños doutros. Estamos en todas partes coas pesadas pedras, modeladas polos golpes, enfermas como palabras que semellan inofensivas e parten labios, furan ollos, botan un mar de sangue fóra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario