O(u)ro de orar

"Virgen sin cabesita" do libro-película "Joven & Alocada" 

¡Oh María, sin pecado concebida, cuya inmensa bondad y tierna misericordia no excluye el alivio de este amargo fruto de la culpa que se llama enfermedad de la cual es con frecuencia víctima nuestro miserable cuerpo! ¡Oh Madre piadosa, a quien la Iglesia llama confiada ¡Salud de los enfermos! Aquí me tenéis implorando vuestro favor. Lo que tantos afligidos obtenían por la palabra de vuestro Hijo Jesús, obténgalo este querido enfermo, que os recomiendo, mediante la aplicación de vuestra Medalla. Que su eficacia, tantas veces probada y reconocida en todo el mundo, se manifieste una vez más: para que cuantos seamos testigos de este nuevo favor vuestro, podamos exclamar agradecidos: La Medalla Milagrosa le ha curado.

Virxenciña do meu corazón,
vinte coma unha aparción en Atocha cando volvía do tren. Cando volvía de estar con el, pachucho, esta semana algo máis animado. Vinte arriba do edificio da farmacia. Eras real? Estabas aló? Ou só viñeches ver cómo vou por este intre vital da desesperación? Marchaches xa? Eres das que ao mirar dúas veces xa non está? 

Virxe milagrosa, preciso varios milagres. Preciso que a maxia de mamá funcione, preciso que o amado se cure. Preciso forza para seguir co meu, para volver ás orixes. Virxenciña miña, non sei se hoxe te vin pero coido que si, que non eras un recordo da figuriña de cera fosforita ás escuras que nos tocaba na tómbola ao final de curso no cole. Coido que non eras a medalliña de prata coa que nos agasallaban as monxas. Eras, fuches, mañá vou ir ver se serás unha imaxe a toda cor irradiando forza cos teus raios d'ouro saindo despedidos das túas mans, aló arriba no ático do edificio. Virxe amiga, agora e sempre pisas a cabeza da serpe, esa serpe primeiro animal letal que vin no terrário de Caracas. Esa serpe-culpa que tanto me interesa. Esa serpe que fun como membro do clube de detectives "La huella/A pegada" aló polos 80 na Lagoa (Dozón) todos os veráns na nosa casa da árbore. Si, cada unha das nenas, dos nenos, era un animal e tiña unha misión: eu, víbora e vixiante. 

Virxenciña miña, ti písaslle a testa a esta serpe culpable que eu son, pero eu agradézoche que algo estea claro.  Aínda sego pensando o mesmo; que como aos 9 anos pouco máis teño que confesar que algunha palabrota e os pensamentos impuros... Estou orguiosa de min virxenciña, levo o Stay Gold Ponyboy ao pé da letra por dentro... pero agora, agora pasa todo isto, e eu non sei ben por qué son culpábel querida...

Santiña, vou moi cansa, levo 15 horas en pé... con todo o aguante destes problemas acugulados nas costas. Doime a ialma -isa que non teño-, vexo dobre, pero de certo acredito, coido que estabas aló arriba protexendo a miña cordura coas túas palmas quentes.  Mañá voute buscar outra vez e comprobar que aló segues.

Boas noites, fada madriña,
ti tamén descansa.