Seica o teu corpo é un púlpito?
unha furna?
unha coroa?
un altar?
unha estrela?
un ollo de boi?
unha leira a barbeito?


Non.

Carne, vísceras e dentes.
Todos os líquidos trasparentes e vermellos.

Salvavidas para non afundir

Herzog fala de consolo. De que cando vai a pique, na súa vida, os libros son o faro e o salvavidas (en venezolano dise así, en castelán flotador, en auténtico galego, quen o sabe...).

Jordina di que o mal do protagonista de Shame é inconsolable, como inconsolable é o desexo. Iso é. Así o chamou tamén a Marguerite Duras, no seu El hombre en el pasillo e na outra noveliña teatral que editou a Sonrisa Vertical no seu día e que tanto lin e relín... Tamén ela se refería na súa "inconsolabilidade" a ese mal de morte que é a homosexualidade... (Ah... así se chamaba o outro texto: El mal de la muerte...)

Eu dalquela, léndoa a ela escribín Nin loiro nin melancólico, princesa inconsolable, un dos moitos textos que teño pola casa e sobre toda na memoria (da pel?) 

Agora Nacho (No hay sitio malo para leer si el libro te ha atrapado), coincide con Herzog e todo ao meu redor se convirte nunha dicotomía, nun partido de baloncesto no que se enfrontan dous equipos: consolo e (desconsolo?) inconsolables feitos de hoxe e de sempre... ;)(... Ais. 

[Foto: MLS (2004)]

Eu

Reconectando co mundo exterior, real. Conectándome de novo co meu eu máis fondo. Aquí veño...

Cómo Herzog conquista o inútil...

Cuando se dispara a un elefante, éste se mantiene diez días en pie antes de caer.

A su lado había un cerdo accuchillado en el corazón; al cabo de un rato el animal se ha levantado y de ha ido.

Un joven de aspecto inteligentey pelo largo me ha preguntado si las películas, o más bien el hecho de ser filmado, puede hacer daño, si puede destruir a una persona.

He escupido en el agua y un pez se ha zampado la saliva flotante, pero unos metros más allá la ha dejado salir nuevamente a la superficie.  

Bota esa!

Play to the Queen of Heart
Play King of Club
Play Jack of Spade
Play Ace of Diamond
Sing to the East
Sing to the West
Sing to the one you love the best

Todas as miñas caras. Medida desesperada

A stranger's light comes on slowly 

A stranger's heart without a home

Mazzy Star

pero que eu estaría ben, que non cumpren coidados xa sabes que total eu

estaría ben, sempre ben, aínda que non se me entendese aínda

Yolanda CastañoImos facer que todo sexa.

Imos conseguir que unha época dura sexa quente, sexa creativa, sexa supervivinte. Imos conseguilo relativizando con situacións tan fodidas, tan duras e reais como as que mostra a película de Herzog sobre a pena de morte. Imos sentirnos formigas a carón desas xentes que o perderon todo: a outras persoas. Imos sentirnos formigas máis que afortunadas: levamos unha pedra de azúcar connosco, trasnportámola. Esa pedra é enerxía e nin o desamor, nin a dor, nin o desexo pode desfacela... como un líquido calquera, moito menos por corrosivo... Iso é, tomada queda a decisión.

Questioning

Describe your feminism in six words:
My favorite exercise in questioning everything.

Bianca Butler (Bitch Magazine)

 

 mmmmmmmmmmmmm..........beeeeeeeeeeennnnnnnnnnnnnnnn!   

[25N by fotogracción]

Riot Poetry ou Adolescentes Negras!

A Tavi, que anda arredor dos 15 anos non só é un referente no mundo da moda. Referente de qué non volo podo explicar pois nada sei diste mundo nin interés que teño, pero ademáis da súa capacidade para crear mundos no textil e a posta en escea desas coleccións, as máiscdas veces feitas coun roupa mercada atopada ou reutilizada, o que me interesa desta pequena é o que o seu traballo ten de performance. A medio camiño entre o diario riot e a performance de contos de fadas ao estilo da Kate Durbin (outra creadora á que sego con paixón), Tavi é o que queríamos ser todas ou o que necesitábamos na adolescencia. Por iso é tan boa noticia este libro, que recolle o proxecto de revista que dende fai un aniño edita.

Non lle chegaba co blog, cos textiles, e os flipantes fanzines collageros que fai no cotiá, así que tivo que iniciar un proxecto colectivo que dera voz e visibilidade a todxs esxs adolescentes confusos e rebledes, feministas e descastados, das distintas américas que conteñen os "States". 

AY, como lin nun twitter fai nada, quen dera con iste proxecto aos 15, 16, 17... 

Autorretrato feito por outra

[fotoroubo a RookieMag]

"Me quieren no me quieren..."

No traballo facemos unha selección de libros hipsters para expoñelos xuntos, cando chega un, recheo de tíos que semellan actores porno dos 70 bigotudos e terrríbles... físicamente indesexables para frustración dos nosos corpos... O caderno fanzine ou libro está cheo frases graciosas que saen en bocadillos de cómic das súas bocas, aínda que non lembro ningunha nin sei se seguían un fío temático... 

O caso é que esta mesma semana Servando (Rocha) reflexiona no Diagonal co seu artigo "Estúpidos y aburridos" sobre qué é un hipster ou por qué non selo... E na casa sempre temos esta conversa, non só para rirnos despois de nos vestir coma do século pasado, senón porque a VICE chega fresquiña ás nosas mans cada pouco e non podemos máis que amala e odiala a partes iguais! aaaaaaaaaaaaaaiiiiiiiiiiiiii!!!

Interesante a reflexión do Rocha, máis penso que queremos seguir bailando a revolución! Non si? 

[Fotoroubos: 1 e 2 Soo Catwoman; 3: unha ilustración roubada para o lema da Goldman "a túa revolución non me interesa se non podo bailar"]

Lo-li-ta

Sally Mann retratando as nosas vidas (pasadas...)

O que vos digo... escrever en castelán é facer unha redacción para o colexio... aquí vai. 

A los doce.

Niñas que podrían ser Lolita,/ que son Lolita y que son aún más terribles. Expresiones adultas, sensuales y amenazantes. En su casa de muñecas, muñecas ellas, tamaño natural, en el jardín de la casa de papá y mamá, urbanización blanca, suburbio limpio, sexualidad más que latente, latiendo.

A veces dolor de mala vida, las que viven entre el barro.

Las que se disfrazan de más adultas, o viven en un mundo de hombres que sabemos salvaje durismo, por ejemplo la vaquera.

Mi favorita quizás la niña que se pone una peluca, y camina cual fantasma, por delantede un cuadro de guerra.

A veces se acerca a Francesa Woodman a veces es Deborah Paauwe con mucho menos atrezzo y sin color alguno, el blanco y negro de estas fotografías tomadas con una vieja cámara de fuelle es antiguo, pero los años en los que las ha retratado ocupan toda la década de los ochenta.

Los doce, esa edad en la que aún no somos ni hemos dejado de jugar. Los doce de la naturaleza y los padres, la sexualidad y lo cotidiano vivido como algo raro: la rutina empieza a aparecer, las épocas del año junto con las estaciones empiezan a ser nuestras, no como antes, en la niñez que perdemos todo contacto con el tiempo rreal y la fiesta del pueblo, una vez al año ya no viene como una ola esperadísima pero inesperada, si no que vislumbramos cuándo aparecerá.

Los chores nos empiezan a apretar, el blanco nos empieza a quedar mal, sabemos cuándo olemos mal, que los animales sufren, que lo bueno es bueno y lo malo es feo, que los amigos son lo más importante, pero empezamos a entrever que dedicaremos toda nuestra vida a convertir algo mucho más efímero en nuestro centro, y a negar su naturaleza de muerte, y a derrochar toda nuestra energía en soñarlo. Es el momento vital en el que aparecen el sexo y el amor, que tratamos de ocultar con el disfraz, con nuestros pequeños juegos aún de niña, con nuestro sexo imberbe, y nuestra soledad onanista /hedonista.

Los ríos son grises, las casas en el árbol existirán para siempre en nuestro recuerdo, la voz le cambará a él, nunca olvidaremos ese verano.

Los vaqueros nos reúnen con el deseo de ser como ellos, de saltar por el río, de cabalagr como papá. De ser uno más, y como sólo ellos, de pertenecer.

Para non perder(se)

Louise Bourgeois e Sally Mann están na cidade! 

Zapara

http://janpawel.bandcamp.com/album/demasiado-viejo-para-morir-joven
uf! 
dende Maracaibo directo ao meu corazón! 

Tea de araña por medias

¿Has visto las telas de araña, ahí en el comedir grande? Qué le vamos a hacer, no he encontrado nunca un palo suficientemente largo para llegar arriba, así que las dejamos, nos hemos acostumbrado, Eso son prejuicios también, lo de las telarañas, al fin y al cabo son bastante hermosas cuando les da la luz. 

Marguerite DURAS, Los espacios de Marguerite Duras. 

Vendetta

Eu son un anxo da vinganza entrenándose
sempre.
Un
dous
tres...
decálogo da confianza
da fe cega nun futuro inexistente sen chegar ao dez.
Cando lle digo bótame un pulso ou adiviño o seu secreto para a forza estou máis
preto de Travis Bickle,
Despentes,
son a máis pequena das bonecas rusas desta torre...

de poder escrever
sen pensar niso.

Falta moi pouco...

En suma, partimos de una desconfianza de uno mismo, de una culpabilidad, para escribir partimos con ligeros equipajes de cuatro perras que otros han atado en tu lugar, no partimos en libertad. Es necesario tener confianza en uno mismo. Uno confía en los demás... tiene confianza en el amor... confía en el deseo... Y, luego, para con uno mismo se está lleno de desconfianza ¿Por qué? No es justo. Yo confío en mí misma igual que confío en otra. Confío en mí sin reservas. 

Marguerite Duras en Los espacios de Marguerite Duras

Para qué deixar a culpa?

O outro día fomos a Los Placeres de Lola. Aí no chan rematamos falando de traballo e dos traballadores. Ela e máis eu. Fomos falando de todos os xoguetes e rematamos falando da realidade. Atopámonos lonxe da cama, en todo caso nunha cama que canda nenas nos facía de barco, é dicir, coa nosa imaxinación xa non estabamos aló. Diante dunha bandexiña de profilácticos rematamos contando algún secreto pouco relacionado con sexo. E logo eu soa decateime de que levaba un bo rato diante  das esposas. Dous laciños atando mans.

shhhhhhhhhhhhhhh

Hai cousas que non cambian. Símbolos que se manteñen. Como berran as C-utter nun temazo... Las feministas siempre hemos sido culpables, para qué cambiar???

Uf, que cousas!

Lembrome de Estevo Creus e leo...

(…) El bosque es lo prohibido. Es decir, no sé exactamente qué significa el bosque de Amarillo el sol, al que llamo el bosque del nomadismo, el bosque de los judíos, no sé cuál es la ligazón entre ese bosque y el bosque de Destruir, dice al que las personas tienen miedo. Al que cierta burguesía tiene miedo, al que los hombres tienen miedo y matan. Mire usted, nosotras nos insertamos ahí, en el bosque, nos abrimos paso en él, los hombres van allí para cazar, castigar y vigilar. 

Marguerite Duras y Michel Porte, Los espacios de Marguerite Duras, Ediciones de Oriente y Mediterráneo, 2011. 

(…) Lo más importante que me había sucedido, es decir, escribir (…)

Lo que me asombra es que no escriba todo el mundo. (…) Admiro en secreto a las personas que no escriben y, claro, también a las que no hacen películas.

Marguerite DURAS

Catalunya je t'adore!

Aquí é onde quería estar eu esta fin deeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ais, qué envexa!

http://hofemnosaltres.wordpress.com/

"Nunca choveu que non escampara"

Son las acciones las que definen la ética, y no los rasgos físicos, ni las prácticas sexuales, y mucho menos la estética o la asistencia a los mismos lugares. Tanto si mi intención es luchar por los derechos de un colectivo como extender una red de telecomunicaciones libre y abierta, tengo que buscar personas que compartan mi objetivo y construir una manera de llevarlo a cabo basada en unos principios éticos, que en mi caso serían la auto-organización, la autonomía, el colectivismo, la auto-gestión y la responsabilidad. Y si las personas con las que me alío respetan y practican estos principios, al menos en esa acción concreta, me da igual que lleven cresta, tengan 60 años, sean heterosexuales, amas de casa o activistas del 15-M. 

Helen La Floresta

 

 
Qué ideal ben este artigo hoxe, esta mañá resacosa de amizades recén comezadas e que sen enfrían, a doer a saberse queimadas antes de se asentar... qué ben o dí a Helen, O da ética.

Por moi básico que pareza non hai outra; ética&estética deben ser unha. Se non, para qué. Para qué serviría a beleza sen verdade? Sen ser verdadeira... Por qué nos ía poñer o xogo da verosimilitude tanto na arte como na vida? para qué xogar?

Así é como eu me posiciono, e por iso o punk e o xeito pequeno pequeno e de base de formiga para o cambio. O cambio de qué? das nosas vidas o primeiro. Do noso día a día, que cada día haxa menos situacións nas que queiramos dicir SI e digamos NON. Que queramos dicir NON e digamos SI. 

E por poder manternos felices como para seguir a facer o que temos que facer -este caminiño de formigas de pouquísimo a pouco non é un camiño de rositas no día a día... (e qué vou dicir eu que son privilexiada de todo!)- aínda cando ao outro lado non hai resposta, non hai diálogo, non hai comprensión ou o que hai, mal que nos pese, con moitos dos humanos que deixaron a empatía na casa preocupados como estaban por ver onde mellor lles vai neste enterro, hai indiferenza (que moitas veces máis que desinterese é estratexia de desautorización infalible!). 

Non hai iso que tanto nos pon a algúnhxs dos seres humanos que é ir atopando persoas a calquera idade e de calquera condición, con ideas propias, doorosamente mantidas na vida real, con consecuencia directa na carambola do día a día: Persoas especiais, que se cuestionan moito e sobre todo comparten os froitos de toda/ calquera/ por pequena que sexa, esa luita. 

Case tódolas miñas, os meus amigxs  son así. 

Son fortes, son belxs e imperfectos. Xente que un día si e outro tamén che fan estalar a cabesa coas súas ideas, cada un co seu tema. Persoas das que sempre vas á casa aprendendo. Sabendo algo máis de ti e de cómo sobrevivir enteira e sobre todo con enerxía (iso é o difícil!)

Ais, qué ben me veu este texto de Helen de la Floresta, tan plof como estaba con iste peso por dentro...............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Grazas b., polo envío!

Bo sábado, que está precioso! (aquí en Madrid polo menos: sol sol sol e olor a chuvia da noite!) 

[fotoroubo a  ... Gaelx?]

Tomando as ondas

3/10/2012

A necesidade da dicción. Da asertividade. Da familia elixida de verbas, pero non só esa. Tamén a de carne e óso. Sempre que estás preto de AG solta unha destas tan importantes para “furrular” na vida: elixir a familia, calar a boca cando te decatas de que as cousas funcionan como ti non desexas... e haberá máis no futuro. Cecais hai que estar máis preto del, para oilo e emchouparse de todo.

Cambiar a voz, ou elixir quedarme cunha das que teño. Ou asignar a cada unha o seu contexto, un pouco como é, pero controlando que aínda que esteas nun contexto moi formal, se unha persoa que che gusta, non che cambia. Jeje.

Escoitar a radio ensina a isto a saber o importante que é para identificar á persoa, ou o contrario. Pensar na persoa mesma, completa, a través da súa voz. Isto é un pouco metonimia do caminiño que facemos na nosa vida currándonos o que non nos gusta ou non nos funciona connosco e cós demáis.

Así que días de Radio para sempre, seguimos tramando permanecer nas ondas... e achegarvos ás nosas, ás máis audíveis, as máis enteiras, as que nos definen como persoas. Para que cheguen a vós enteiras, como nós mesmas se nos coñecésemos na rúa e non a través das ondas.

Este textiño escribino antes de saber que remataba Comunes, o programa de radio no que colaborei este curso pasado de cando en cando. Mil apertas pro-ondas para os agarimosísimos e salvaxxes David e Gaelx polo vivido e radiado! 

"O teu son as tixeiriñas..." M (E non vai con segundas)

Creo que sí vira a esta tipa no Reina na súa época.  Jessica Craig-Martin. Lembro os corpos sesgados  e o luxo, e cecais estaba máis preto do pracer&luxo que nos volvía tolas a Fandiño e a min. Ou a min por todo isto que compartía estéticamente con Fandiño... (que seica que cando te namoras –ainda que só sexa dentro da amizade- segues ao amadx ata o mesmísimo inferno…)

Gustábame que os ricos aparecían “guillotinados”, como escreve Richars Shone no limiar ao catálogo que merquei e do que vos falo, o que contén as imaxes desta fotógrafa da riqueza máis aberrante. Pero non é una artista política. (Ista realmente é una idea coa que quedar… sí, cómo sacarlle partido ás mensaxes subliminais no noso traballo... pero ista é outra historia!) 
Así, igual que esta mirada, pero posicionada ¿? jaja, quen sabe o que ela pensa... eu curto escenas, agrando primeirísimos planos e detallo ás veces beleza viciada...

Realmente é emocionante que un libro de fotos te leve a pensar no collage. Ou simplemente estou lembrando...

Creo que teño febre-febre de traballar-febre de forzar o entrecello demasiado-algunhas persoas só che ensinan isto pero é abondo- febre de non parar por dentro- febre coma o outro día cando soaba isto-soaban os folgos que me daba fai unha primaveira- os folgos qu ao achegarse perigosamente ao mar volvíanse braaaaaaaaaaaancos- os folgos para dar un paso e logo cinco para atrás - eses folgos abortados por algunha razón real- unha delas ou todas- as que desatenden ao desexo e logo che ofrecen o pozo e logo o día se encarga de peinarte para o outro lado-esquecer e sair máis forte- doutra cor- con máis ferramentas ou no meu caso sempre debo dicir con máis armassssssssssssssss 

soños de fresa ou zumeeeeeeeeeeee

Igoal que canda adolescente case vivamos algo para nolo contar despois, agora son as cancións as que te levan a expoñerte, para que soen que soen os teus días coma isto... 




Your palm 
The backa my neck. 
It means more than any porn 
I wanna forget. 
(maybe baby I just wanna forget) 

Evol

De volta eu,
de volta ti?
devolveute a resaca da maré da vida, á esta area?

EP

O que non pensabas atopar neste libro...

Qué hacer con ese deseo no correspondido, con el latido de tu corazón que se vuelve loco, que lleva tu sangre a donde no tiene que llevarla mientras tú luchas y luchas porque no sea así.

Cerrar los ojos e intentar dormir. Pero está el olor.

María Llopis, El Postporno era esto, Melusina, 2010

 

Puta pureza

El color blanco simbolizaba pureza.

Faláballe a ellas das nenas brancas, da pureza, do branco da neve silenciosa e das plumas. 



Grace Paley desexa...

Tiene que suceder que se enojen, así como tiene que haber una reacción negativa respecto al aborto. Lo que hay que hacer es verlo como una reacción negativa contra la vida sexual. El aborto es sólo una parte, aunque importante. Pero se trata de la vida sexual de las mujeres, y el establishment, las instituciones, la Iglesia, no pueden ni van a tomarse su falta de poder sobre eso livianamante. Quieren retomar su poder sobre nuestras vidas sexuales. Y una vez que reconozcamos eso, la gente se sentirá menos derrotada y podrá dar un salto adelante otra vez. Creo que mi obligación como una mujer vieja es mostrarles a las jóvenes lo lejos que llegamos. No se puede cuestionar que una chica de 18 años hoy tiene más posibilidades que una chica de la misma edad hace treinta años. ¿Esa chica quiere retroceder? No. Pero cuando una joven dice “no soy feminista” es una forma de aceptar que están dispuestas a retroceder.

Grace Paley

Lycra, cristais, sangue no chan ao espertar

(...) O certo é que o lin a todo correr en xuño e logo durante o verán esquecín levalo para a Coruña así que non puiden completar a lectura. Pero a primeira impresión é de impacto, como un golpe na fronte que te obriga a abrir máis os ollos. 

 

T.S sobre  A morta

Non é que pense que estou nada preto de epatar, pero esta sensación que pode provocar un libriño meu faime moi feliz. Xa que non podo ser Iggy (Pop) nin Lunch (Lydia), démoslle unha labazada ás nosos límites, aínda que so sexan os estéticos!

Letras, libros, mensaxes, qué levarías a unha illa deserta? Unha soa cousa...

Levaría un libro, por suposto.

[fotos da miña vida]

"A educación prohibida". Temazo

Recoméndanme esta película. Aquí vos deixo a ligazón por se lle queredes botar unha ollada.
Feliz domingo!
Máis info, aquí: http://www.educacionprohibida.com/

"A morta" na radio galega

Esta semana no diario cultural da Radio Galega, un poema meu cada mediodía e mañá mini entrevista. Todo sobre A morta, libro editado neste 2012 na editorial Barbantesa.

Podedes escoitar os programas aquí quen non o facedes no dial da Radio galega.

:D

Homenaxe a un "stone"...

A miña canción favorita hoxe... aisssssssssssssss

Riot homenaxe

Este xoves pasado en Madrid

Se Frida Kahlo cosera... http://www.5c.be/book.php?id=97

Uf, siiii, noooonnnnn

Non sei se me fai gracia o ou meu sorriso é algo ácedo o feito de que algúns grupiños abandeirados do copyleft colguen unha mísera canción en bandcamp e cos que se meten por non querer ser copy left senón anticopyright, con discos fresquiños recén saídos e aínda sendo presentados en distintas cidades xa se pode baixar íntegro. Quen ame o vinilo vaino mercar igual. 

Todo é unha grande paradoxa ou quen sabe non ensina ou quen ensina non sabe, jeje... 

No sé si me hace gracia o simplemente me sorprende... el hecho de que algunas bandas, abanderadas del copyleft cuelguen una mísera canción de un disco suyo de hace años, y bandas anticopyright, de copyleft nada, cuelguen íntegro su último álbum cuando aún está siendo presentado por varias ciudades y lugares de la península... ay mundo cruel! qué confusión! ¿quien sabe no enseña y quien enseña no sabe?

No se me enfaden, pero reflexionen, vale!

Para celebrar o meu verán catalán...

Crosta!

Radigue Radigue Radigue

Na casa xa só escoitamos á Radigue, falamos da Radigue e durmimos coa Radigue.

Sereas / Sirenas

"Las mujeres no pueden cantar, excepto en coros, ya que las emociones que producen sus voces se consideran pecado."

El di: a verba máis fea do mudo "pecado"

Él dice, es la palabra más fea del mundo: pecado

Parece que os Take it easy hospital existen, guau! Irán rules!