3/10/2012
A
necesidade da dicción. Da asertividade. Da familia elixida de
verbas, pero non só esa. Tamén a de carne e óso. Sempre que estás
preto de AG solta unha destas tan importantes para “furrular” na
vida: elixir a familia, calar a boca cando te decatas de que as
cousas funcionan como ti non desexas... e haberá máis no futuro.
Cecais hai que estar máis preto del, para oilo e emchouparse de
todo.
Cambiar
a voz, ou elixir quedarme cunha das que teño. Ou asignar a cada unha
o seu contexto, un pouco como é, pero controlando que aínda que
esteas nun contexto moi formal, se unha persoa que che gusta, non che
cambia. Jeje.
Escoitar
a radio ensina a isto a saber o importante que é para identificar á
persoa, ou o contrario. Pensar na persoa mesma, completa, a través
da súa voz. Isto é un pouco metonimia do caminiño que facemos na
nosa vida currándonos o que non nos gusta ou non nos funciona
connosco e cós demáis.
Así
que días de Radio para sempre, seguimos tramando permanecer nas
ondas... e achegarvos ás nosas, ás máis audíveis, as máis
enteiras, as que nos definen como persoas. Para que cheguen a vós
enteiras, como nós mesmas se nos coñecésemos na rúa e non a
través das ondas.
Este textiño escribino antes de saber que remataba Comunes, o programa de radio no que colaborei este curso pasado de cando en cando. Mil apertas pro-ondas para os agarimosísimos e salvaxxes David e Gaelx polo vivido e radiado!
Ningún comentario:
Publicar un comentario