Because a wound to the heart
is also a wound to the mind
LOUISE GLÜCK, Ararat
Nin memoria
nin esquezo:
estrañeza,
coma quen
de socato
vive
nun lugar
que se move
sen límites
e sen rumbo
fóra
do pensamento.
*
[...]
nada xira arredor do sol
brilla un gume que a neve non oxida.
*
[...]
caen flores
vestidos baleiros do seu nome
baten no soño
con ferramentas descoñecidas
os golpes a encarcerar o azul
no lume xeado a esperanza
esa montaña que se dobra
na pel dos lobos
na onda derradeira dos seus lombos
contra o cristal contra o cristal contra o cristal
*
A tarde sente ao cabo o seu brazo longuísimo
como un ser que se entrega vivo aínda
de bocas e de puños. E xa todo
se acaba coa inclinada suavidade
dun anxo.
*
Os lobos ouvean baixo esta pel:
traen fame e osman
un rastro de amor ferido.
*
TEZO con horas de alfinete
un tempo de esperanza contra o río que nunca volve,
contra o ouveo solitario dos meus dedos.
*
TAMÉN se me abre nos pulsos
Un desorde de inacabables dimensións
E vou rodando polas horas baleiras
Esnaquizada en segundos que xamais
Regresarán ao círculo
*
IDÉNTICA a todo canto vive
A morte
*
De xeonllos
Neste templo
Lentamente
Escribo
As raíces
*
A túa imaxe
Inscrita
Na súa diferencia
E non sabemos
Discernir esa luz
*
As augas míranme estrañadas.
Estes os seus ollos
Que aínda non me poden ver
*
Nin as louras palabras
Do anxo da noite
Acertarían
Na desviación
Que leva ao soño
*
abrir o canto o seu deserto
deixarme alí para buscarte
en min cadela desvalida
a roer o óso duro e cego
*
CRAVAR as brancas rosas
até o fondo do labio
como unha leve venda
protexendo o escuro.
*
tiven un soño
no que aparecías
a penas un instante
e abondaba
*
Ti:
un movemento
da lingua.
[...]
*
QUE sabe o corazón
do que lle sobrevive?
*
soa está a auga e bébeme os ollos
é veleno é veleno
*
Que a memoria ese coitelo
*
PARA ónde a túa luz
Desaloxada
Se aquí só hai dentro
[cadro: eva v. e foto miña- o retiro madrileño esta primavera; a cita que abre os versos recollidos é unha cita ó prólogo de Teresa Seara na edición do libro de Espiral Maior]
brilla un gume que a neve non oxida.
*
[...]
caen flores
vestidos baleiros do seu nome
baten no soño
con ferramentas descoñecidas
os golpes a encarcerar o azul
no lume xeado a esperanza
esa montaña que se dobra
na pel dos lobos
na onda derradeira dos seus lombos
contra o cristal contra o cristal contra o cristal
*
A tarde sente ao cabo o seu brazo longuísimo
como un ser que se entrega vivo aínda
de bocas e de puños. E xa todo
se acaba coa inclinada suavidade
dun anxo.
*
Os lobos ouvean baixo esta pel:
traen fame e osman
un rastro de amor ferido.
*
TEZO con horas de alfinete
un tempo de esperanza contra o río que nunca volve,
contra o ouveo solitario dos meus dedos.
*
TAMÉN se me abre nos pulsos
Un desorde de inacabables dimensións
E vou rodando polas horas baleiras
Esnaquizada en segundos que xamais
Regresarán ao círculo
*
IDÉNTICA a todo canto vive
A morte
*
De xeonllos
Neste templo
Lentamente
Escribo
As raíces
*
A túa imaxe
Inscrita
Na súa diferencia
E non sabemos
Discernir esa luz
*
As augas míranme estrañadas.
Estes os seus ollos
Que aínda non me poden ver
*
Nin as louras palabras
Do anxo da noite
Acertarían
Na desviación
Que leva ao soño
*
abrir o canto o seu deserto
deixarme alí para buscarte
en min cadela desvalida
a roer o óso duro e cego
*
CRAVAR as brancas rosas
até o fondo do labio
como unha leve venda
protexendo o escuro.
*
tiven un soño
no que aparecías
a penas un instante
e abondaba
*
Ti:
un movemento
da lingua.
[...]
*
QUE sabe o corazón
do que lle sobrevive?
*
soa está a auga e bébeme os ollos
é veleno é veleno
*
Que a memoria ese coitelo
*
PARA ónde a túa luz
Desaloxada
Se aquí só hai dentro
Eis a beleza de A frecha azul do teixo de Eva VEIGA. Uf... sen verbas!
[cadro: eva v. e foto miña- o retiro madrileño esta primavera; a cita que abre os versos recollidos é unha cita ó prólogo de Teresa Seara na edición do libro de Espiral Maior]
Ningún comentario:
Publicar un comentario