O belo de Sol é que nel cabemos todas. Onte baixei con C. e estaba absolutamente revolta pola situación da inmigración aquí, polos problemas nas fronteiras europeas, polos cintos no corpo que non deixan sair do territorio español mentres non tes tarxeta de residencia. O que tarda esta tarxeta cando fas todo o que tes que facer, a falta de transparencia no sistema, que che din 3 meses e son 8, o feito de que se es de un país branco a poli cecais cando es totalmente ilegal non te detén. Pero se vés de países máis escuros, o máis seguro é que pases a noite (e os restantes días) nun terríbel CIE deses.
Aquí están os saharaiuis, reivindicando unha terra libre, un Sáhara propio, pedíndolle responsabilidade ao goberno español. Xuntas & Revoltas sempre, porque cada unha debe buscar o seu espazo - a súa comisión- , debe transitar as asambleas saiamos queimadas ou non (e buscar as listas onde asinar polo que cree, importante!), debe preocuparse por acudir ao chamamento de se reunir por barrios o sábado 28 ás 12 da mañá... se queremos e estamos claro. Se podemos e nos entusiasma, que isto non vai doutra cousa: vai de vidas, vai de pasos, vai de desexos e tarefas cotiás. Vai de colaboracións e extensións dos tentáculos, vai de seguridade respecto e intensidade. Seguimos a vernos nas rúas, seguimos a vernos no Sol, sempre rumbo ao Sol!
[fotiño roubada a gaelx! a primeira, a segunda atopada pola rede...]
Es una experiencia emocionante. Jamás pensé que algo así pudiese ocurrir aquí, en Madrid, el corazón del imperio (así, con minúsculas).
ResponderEliminarY para un futuro esperemos que, con unos mínimos acuerdos que nos aseguren el apoyo popular masivo, podamos forzar a los políticos a tenerlos en cuenta. Ya que vivimos en un sistema que nos impone la democracia parlamentaria, esperemos así poder utilizarla para cambiar las reglas del juego.
Pero lo que más espero es que este germen revolucionario, estas redes que estamos construyendo entre todos, avancen, poquito a poquito, y preparemos el terreno para que, con trabajo de base en los barrios y en las asambleas sectoriales, podamos construir una sociedad donde la democrcacia directa sea viable, donde podamos eliminar a la clase política profesional y a las castas fiancieras de la ecuación. Y ser, por fin, libres.
Un beso y abrazos fuertes. Como los que reparten lxs compañerxs en Sol.
aí falaches, JF! graaazas por tanto amor e reflexión!!! aí seguimos e sobre todo aí seguiremos dádolle, xuntxs e revoltxs! muaaaaaaa
ResponderEliminar