domingo, 30 de novembro de 2014

Arte puro


Recibo unha mensaxiña o sábado pola mañá dunha amiga que expón en Puro arte. Menos mal que teño este dato como referencia, porque o resto del queda impregnado de sono e ó sono aínda en curso mentres o leo, intégrase este... e esta á a excusa para que a conversa entre amigas entre dólmenes cambie de tema e todo leve a unha refexión a como estar no mundo sen comercializarse que é o meu tema favorito estes días reactivos pero agochados na sombra...

Contagio fucsia


(Cuando empezamos Sangre Fucsia) teníamos claro que iba a ser feminista sí o sí, aunque no quisiésemos. A ninguna nos apetecía en ese momento hacer un programa muy pedagógico, desde cero, para difusión y pedagogía feminista. Nos apetecía hacer la radio que queríamos hacer, pero inevitablemente iba a ser feminista. 
Lolli e Gaelx 


Entrevista a mis compas del programa de radioSangre Fucsia en la revista Exarchia. Podéis leerla completa aquí
Además en uno de los dos posdcast  que ilustran la entrevista, el del programa #12 Mujeres on wheels dedicado a las patinadoras, leo uno de los borradores de mi cuento "Remolque de maniquí" del libro en el que estoy trabajando Punk Secreto.

Aprender a facer maxia para unha mesma


E como é domingo e queremos acubillar as ideas, hoxe unha entradiña lixeira* dunha blogger que me gusta moito Gala Darling.
A Gala non ten que ver nada coa literatura e pode soar ás novas correntes de autoaxuda, pero para min é un exemplo de Do it yourself (D.I.Y.). É verdade que ela está nese "faino ti mesma" que vende algo, e non quero compararala con  referentes que me inspiran por querer cambiar o mundo dende a arte, como David Haller de Ambidiestra, Andrea Galaxina de Bombas para Desayunar, Jose de Afeite al perro, Ian MacKaye de Dischord, as anónimas da distribuidora de fanzines feministas Herstory, Kike y Regly de Fuck the Bastards, Gelen Geleton de Archivo D.I.Y de Música y Dibujo...
O do it yourself de Gala é ese que conleva construirse "facerse a si mesma" que dirían avós e pais.  Non sei se me interesa a Gala figura, pero si o proceso que a levou pasar dun desorde alimentario (autoestima cero) a crer en sí mesma e converterse na que quixo ser. 
O que máis me entusiasma do seu xeito de facer as cousas é que conta todo o importante: cómo foi dando pasiños de confianza e cómo aprendeu a elexir outro xeito de vida saudábel, pero tamén cómo fixo materialmente para mudarse de continente (de Nova Zelanda a U.S.A) e comezar o seu primeiro blog CING, seguir co Radical Self Love e agora traballar na Blogcademy que leva.  

Pois iso, cada tolo co seu tema ; ) Podedes saltarvos este post ; D



[*Habería que ver qué é o que quero dicir con isto de lixeira, se me refiro ao oposto de "difícil" do que fala Belén Gopegui en Diagonal, aquí. Sinceiramente creo que a resistencia non pode vir sen pracer, por isto eu déixome levar bastante por cousiñas que me gustan máis superficialmente.]

 

sábado, 29 de novembro de 2014

venres, 28 de novembro de 2014

Deus non me borrará

[Foto e poemas miñas]
 
Deus non me borrará
 
 
De non ser adorábel
non tería crido en deus
nin nos lazos
nin en ti, literatura!
con todos os crebadeiros de cabeza
que me dás.
 
Teríame enrolado na Ruta Quetzal
estudado medicina -ou enxeñería-
e crerme un rapaz
non dende a polpa
senón no cotiá.


*
 
 
Dios no me borrará
 
De no haber sido adorable
no hubiera creído en dios
ni en los lazos
ni en ti, literatura!
con todos los quebraderos de cabeza
que me das.
 
Me hubiera enrolado en la Ruta Quetzal
estudiado medicina -o ingeniería-
y creerme un chico
no desde dentro
sino en el día a día.

xoves, 27 de novembro de 2014

Un proyecto para vivir y un proyecto para resistirse


Pasolini frente a la Tumba de Gramsci
Las cenizas de Gramsci fue escrito en 1957, acaso en el momento álgido de la irrupción de Pasolini dentro de la escena pública italiana, tal vez en el momento en que su figura adquiere un sentido más teatral y más irresistible.
Pero en ese momento central al que me refiero, Pasolini no se presenta solo sino acompañado de Gramsci (la tumba*), rescatando de él sus cenizas que, como todo el mundo sabe, son un fuego guardado y quieto, una llama dormida, siempre a punto de arder de improviso.
Si Pasolini hubiese sido Marcel Proust, (...)
Pero nadie más alejado de la nostalgia que Pasolini, de ahí que el gesto de presentarse en medio de la vida pública de Italia como un caballo desbocado, o más en su gusto, como un perro callejero y rabioso, en compañía de otro proscrito llamado Antonio Gramsci, ya nos indica por dónde iban sus intenciones o las intenciones de ambos.
Se ha querido ver que a través de Gramsci Pasolini adquirió un sentido político de la existencia, abandonó a Dante y al decadentismo y, de alguna forma, ideologizó sus horizontes creativos y vitales. Sin embargo, pienso que lo que verdaderamente aprendió Pasolini de Gramsci fue una forma de ser herético, un cauce, un nombre y un compañero para atravesar cualquier modalidad de apostasía.
En este sentido, si Masaccio le permitió descubrir la sombra y el pueblo le mostró las luces de las luciérnagas, Gramsci le aportó la herejía necesaria para romper con la iglesia cristiana y con la iglesia del comunismo.
Así, como una especie de Prometeo incinerado, Gramsci le entregó a Pasolini una antorcha de cenizas, un fuego de oscuridad y luz con el que incendiarlo todo, incluida la razón y, sobre todo, uno mismo.
Nunca abandonó Pasolini ese sentido proscrito, enfermizo, acorralado y furioso que comprendió de Gramsci y, por lo tanto, nunca dejaría Pasolini de ser la encarnación de Gramsci en la tierra, la ceniza hecha carne, hecha deseo y hecha violencia.
Valentín Roma
*la tumba, nota miña

Comete mejores errores así

 [Debuxiño e foto miña]


Martín López-Vega:
En "Final con suspense", un poema de su libro Un país mundano, escribe: "En todas las obras de teatro, incluso en Hamlet, los decorados / son la mejor parte". ¿Y en la poesía?
John Ashbery:
Por desgracias la poesía carece de decorados. Estamos obligados a tener la experiencia sólo de lo que ocurre ahí, en los poemas, y que en ocasiones puede llegar a ser tan gratificante como los decorados en el teatro, pero nunca tan hermosamente secundario.

[...]

Sobre qué habla la poesía de Ashbery es uno de los debates favoritos de la poesía última. A él parece divertirle la discusión, contribuir a ella diciendo que si habla sobre algo, ni él lo sabe. Dice: "Bueno, yo pienso que pienso, pero no pienso que pensar sea lo que la gente piensa que es".
Entrevista de Martín López-Vega a John Ashbery, "El cultural", Octubre 2014, aquí

martes, 25 de novembro de 2014

Preparando o mes cero, Decembro #1

[Detalle na revista Glamor España]
 
 
Curiosea dentro da barriga da balea
a ver qué deixou o ano:
un novo soño.
Cómo conseguir sair daquí enteira
non ser grolo
esnaquizada:
mudar a pel para non semellar bocadiño.
Ser burbulla
bailarina transparente
cuspe de cetáceo
e volta ao océano.
 

luns, 24 de novembro de 2014

Por qué tedes un blog?

 

Why do we start a blog?
We love content, regardless of how it is publishing*
Erik Torstensson & Jens Grede
[Collage meu]

*Declaracións recollidas de  Style Feed: The World's Top Fashion Blogs un libro sobre bloggers de moda /fashion bloggers de Susie Bubble e William Oliver en Prestel, 2012


sábado, 22 de novembro de 2014

Proxecto invitado D.I.Y.) Entrevista a Assertive

[Foto: Clara Heras]

Assertive es un grupo hardcore de Madrid que lleva un par de añitos componiendo. Son Carlos, David, Javi y Samuel. Es una banda de hardcore de Madrid que me encanta y que quiero que conozcáis. Son muy interesantes, su harcore de base es bastardo: mezclan rapeo, ruido, punk clásico letras en inglés, galego y castellano... Quise entrevistarlos ya que son amigos, para que tengáis más info sobre el concierto de esta noche sábado 22 de Noviembre en la Sala Fax C/Hermosilla, 101 Metro en Madrid.

1) Assertive es hardcore. ¿Qué conlleva para vosotros identificaros con una escena de los 80 y de Washintong DC en el Madrid del S.XXI ?
Samuel: Bueno, ¿Assertive es hardcore? Aún no sé si esa afirmación es cierta. Assertive es Carlos, Assertive es Javi, Assertive es David, Assertive soy yo, y cada uno tiene sus influencias y puntos de vista sobre la música en general y nuestros trabajos en particular, pero aunque convergemos en el hardcore creo que Assertive va más allá de eso. Digamos que compartimos ciertos puntos de vista con la escena de Washington.
David: Estoy de acuerdo con Samu. Además, yo, personalmente, no creo que la música punk y sus vertientes le pertenezcan al mundo anglosajón, decimos “somos hardcore” cuando lo decimos porque pensamos que tenemos cosas en común (de sonido y/o forma de entender las cosas) con el hardcore chileno, finlandés, americano… A mí la música de Minor Threat, Bikini Kill o Bad Brains me encanta en sí misma, pero quién inventó el hardcore o lo dejó de inventar en qué año me parece anecdótico. Seguro que fue otra/o. Cabe añadir: creo que lo único que sí está claro es que, por lo menos, no somos una banda de rock n roll.
2) He visto que vuestras letras están muy trabajadas ¿qué podeis decir de ellas?
David: Hay dos tipos de letras dentro de Assertive. Los textos propios (de momento casi enteramente míos pero están en proceso de “democratización” ;)), que, por ahora, tratan mucho una forma ciertamente distópica de ver cómo el contexto social afecta a nuestras vidas, y los textos “robados”, de poetas que nos gustan (como Laura Jaramillo o Louis Aragon o tuyos;))) que, vilmente, modificamos, reordenamos y reescribimos a nuestro gusto para que sean parte de una letra de Assertive. Desde hace ya un año todos los textos han sido y serán en castellano (a veces traducidos).
3) Me encanta de vuestra musica no solo el cambio d registro, de repente rapeais, de repente hacéis screamo, de repente es punk de raiz ibérica. ¿Hay alguna intencion en este mestizaje más allá de la de disfrutar de él?
Samuel: Diría que es por lo dispares que somos musicalmente, aunque también influye el factor de que nos gusta explorar posibilidades sónicas todo lo posible, y a todo esto se junta que cuanto más equipo disponemos y más variado es, más ruidos raros podemos sacar con los instrumentos.
4) ¿Qué podemos encontrar en vuestro bandcamp? ¿Para cuando algo en fisico?
Samuel: De momento en bandcamp  (http://assertive.bandcamp.com/) no se puede encontrar más que dos temas: End of the World (or what the fuck), y Apenas una Silueta. El primero es "el último de nuestros antiguos temas", una especie de puerta hacia lo que hacemos ahora actualmente (juraría que es nuestro último tema en inglés), y el segundo es el tema que se incluyó en el Nuevos Sonidos 2013. Estoy orgulloso de ambos, y si no los habéis escuchado, no sería mala idea darle una oportunidad.
Con respecto a la segunda pregunta, necesitamos tiempo y dinero principalmente, aunque tenemos alguna idea en mente. No quiero desvelar nada de momento.
David: Aclaración: Las canciones del bandcamp están grabadas con medios 100% caseros entre el local de ensayo y casa, y producidas para que suenen como si las estuviéramos tocando en  directo, pero es mentira. Así que pronto grabaremos con algo más de medios para tener algo más de material y que sea más verdad. Lo del físico, como dice Samuel, requiere más temporización y pasteurización (significa “ingreso de pasta en un estudio” y es un término inventado por Albert de Gudar ;) ).
5) Hablando ya del concierto de mañana ¿Por qué tocais con no fucks?
Samuel: No Fucks son amigos de David, que es el que suele hacer el "booking" (de momento lo ha hecho siempre, pero espero que este tema se reparta un poco más cuando los demás nos movamos más en estos temas), y este concierto es parte de un mutuo acuerdo "yo toco en tu ciudad, tú tocas en la mía", lo cual es genial, porque nos permite viajar, conocer a los que estoy seguro que serán unas personas geniales y tener experiencia en movernos por España para dar conciertos.
David: NO FUCKS nos encantan y somos colegas. Nos parece una banda muy fresca y, además compartimos algún que otro referente (como Modest Mouse, Half Japanese o Magnetic Fields).

6) En el concierto habrá un puesto de la distro AMBIDIESTRA ¿La llevais vosotros?
David: La llevo principalmente yo, pero no es un proyecto cerrado ni solitario nunca, sino abierto a colaboraciones con otras personas, que ya están ocurriendo siempre, desde ayudar con la distri en el conocer hasta ediciones cojuntas, todo cuenta. En la página de Ambidiestra (http://ambidiestrarecords.blogspot.com.es/) se describe bastante bien su “raíz”. Me encantan los intercambios, ¡así que si alguien lleva algo al concer interesante siempre se puede intercambiar por algo de la distro!
PD: Pronto Ambidiestra hará su primera edición de un fanzine precioso, así que estaos atentxs ;)
Muchisimas gracias, nos vemos esta noche.





venres, 21 de novembro de 2014

"Pasó un corazón mordido. Dijo: Date por seducida." María Negroni

[Foto miña]

Interludio en Berlín (Pre-textos, 2014) é un libro sobre a perenne ferida dos viaxeiros: a insatisfacción. Un libro sobre deixar que o amor esmoreza á luz dunha outonal cidade estranxeira. Ese amor panstasma dun corpo que pasa. A viaxeira quere ser querida, pero non sabe facer fogar, só tece palabras. A viaxeira contempla. Podería dicir que iste é un texto de prosa poética se a voz poética non estivera fóra de todo: para pechar as brevísimas historias ás que nos achega usa golpes de efecto ao final dos poemas . Lémbrame aos finais sorpresa de Chus Pato en Heloísa. Deliciosos en ámbolos dous libros.
Coma un río serpea por entre os montes ou un anxo dende o ceo contempla este Berlín ao que foi expulsado, este libro enrédase non se recorda, e pide ser lido unha e outra vez. A voz poética deliberadamente feminina consegue atraparnos con esa ansia morna por fóra, afiada por dentro,  que doe no peito, pero se desfruta como lectora.



Novembro é unha mapoula


 
Autorretrato

Pequenas mapoulas, pequenas chamas do inferno
¿Non estades feridas?
Sylvia Plath


xoves, 20 de novembro de 2014

Por qué me interesa "Manicomio" de Maurizio Medo

fronteirizo*
[Foto miña]


Eslavo ante los chopos de Castilla y
  río quechua del ladino Aragón […]

Mi patria es una lengua soñada en el asombro
y jamás entre rimas de estética octosílaba

Apártalo España y mételes por el rijo esos
zureos sublimes de fingida transparencia.

Maurizio Medo 

Lo que no encontrará aquí es ese brillo que tradicionalmente sirve como anuncio que indica que estamos ante un texto poético (y que es algo así como la voz que pide a los congregados que se pongan en pie cuando entra la autoridad en el aula o en la iglesia). No es un poema bruñido. Lo poético no lo es de forma convencional. Lo que lo hace tan atractivo es, por el contrario, su extrañeza, su monstruosidad, la delirante mixtura de un decir cholo. El texto se ensambla a base de una rara mezcla de géneros, referencias y hablas (estas mismas chirriantes, chocantes, contrapuestas) que recuerda en cierto modo esa bolsa de tela en la que –lo recordaba Javier Rodríguez Marcos en un reciente obituario— Leopoldo María Panero paseaba, entre cintas de Los Chicos y antologías de Emily Dickison, el original mecanoescrito de sus libros. “No hay más poema, —escribe Medo—  solo híbridos fragmentos, rizomas agonales que rompen las fronteras”.
 (...)

El escenario (lingüístico) en el que se construye el retablo de Manicomio es, como decimos, el de la locura encerrada en el psiquiátrico. Esto no es una novedad en poesía. Desde que fuese expulsada de la república platónica la razón de los poetas estuvo avocada a la búsqueda de un lugar de pertenencia y el manicomio, convertido en el espacio de contención de lo sobrante de una sociedad cada vez menos tolerante con lo que se oponía a la razón analítica, se convierte ya en el siglo XIX en un no-lugar privilegiado para el mantenimiento de su denuncia y el despliegue de su plan que, como en este libro (“No sé nada del can Kant ni del probo inútil Pascal”) veta o expulsa a la razón que vetó o expulsó a la poesía.

Poesía y manicomio se han convertido en palabras intercambiables en las poéticas más radicales de la modernidad, más allá de factores biográficos o clínicos, precisamente porque han sido internadas en el mismo espacio. Como nos recordó Luis Fernando Chueca en la presentación en Lima de este libro, la nuestra es “Una sociedad que procura dejar fuera (o dejar dentro, encerrados) aquellos impulsos, fuerzas, chispazos que la subvierten o amenazan su marcos de funcionamiento habitual.” La poesía se mira en la locura para comprender los motivos de su exclusión (lógica y material); allí encuentra un lugar (real y metafórico) para la articulación de su resistencia, hasta tal punto que ambas se equiparan en el establecimiento de otras formas de dar sentido a una realidad cuya posibilidad de afirmación pulverizan.
Benito del Pliego sobre Maurizio Medo, aquí 

 

martes, 18 de novembro de 2014

Diarios & Fanzines vs. Libros. Una reflexión a partir de las jornadas "Mil novecientos violeta"

Foto ao blog de Annie Costello

Mi vida es una nota al pie de mi obra.
Y mi obra es un libro de geografía que se ha convertido en mariposa.
David Meza


Estos pasados 16 y 17 de Octubre en Casa Encendida Luna Miguel organizó unas jornadas de poesía sobre internet y 1990 #Mil Noviecientos violeta. Por un extra de última hora no pude asistir así que me perdí a David Meza, pero por suerte me enteré a tiempo de que La Casa Encendida retransmitía el acto en streming y pude escuchar a los jovencísimos poetas Annie Costello, Oscar García Sierra, Rosa Berbel, Miguel Rual y Arturo Sánchez hablando de sus lecturas, su forma de escribir, sus referentes, los espacios literarios en la red y los lazos que hay entre ellos. Así descucrí los diarios de Annie, los diarios de Annie Costello.

Desde siempre me obsesionan los diarios. Creo que por eso siempre amé los fanzines. De alguna manera todos los fanzines siempre son textos que uno escribe para no enseñarle a nadie. Y por otra parte esos secretos son los relatos, los poemas, que muchachas/os o abuelas/os no quisieron o pudieron publicar.  
Historia aparte también está el tema de la calidad o la necesidad. ¿Debe haber alguien que valide la voz? Se supone que la literatura no existe hasta que la crítica, el mercado y el público lector le da la bendición. Se supone que esto es lo que convierte un texto en una obra. Pues bien, los fanzines nacen creyendo justo en lo contrario. Por eso están asociados a movimientos contestarios donde lo más importante es el contenido a ser difundido y a una actitud rebelde contra la peliaguda cuestión del prestigio. Pero cabría preguntarse qué pasa con ellos cuando son de ficción.

Después de varios años trabajando con ellos, pero también años de publicar un par de libros, tener experiencia librera en contacto diario con autores, editores y lectores, creo en los dos mundos y sigo teniendo reservas con el mercado. Pero menos que antes, porque veo que por mucho que el sádico capital mande, depende de las personas, otorgar y hacer las cosas de otra manera. Se puede leer, escribir y mediar con responsabilidad y cuidado. Incluso se podría tener otros modelos de negocio - hay gente que ya lo está intentado a pesar de lo poco que se le gana al libro y de la consolidación del libro digital. Yo confío en el futuro: en nuestra exigencia como lectores, en el trabajo de los colegas editores, en los adolescentes que se buscan la vida para leer en digital y en analógico, y siguen tramando cambiar el mundo, como est*s poetas viole(n)tas. Distintas herramientas y enfoques, pero mismo bello motivo: la literatura.

*Curiosidad: parece que en realidad "Mil novecientos violeta" es un grupo poético que empezó en el 2011, a partir eso sí de un poema de Meza, publicado por Miguel en Tenían veinte años y estaban locos (La Bella Varsovia, 2011)




luns, 17 de novembro de 2014

Imago escritora


La pupa es el estado por el que pasan algunos insectos en el curso de la metamorfosis que los lleva del estado de larva al de imago o adulto. A diferencia de los otros dos, el de pupa es un estado de relativa inactividad aparente. Muchos se ocultan o encierran en una cápsula para protegerse mientras los órganos juveniles se reabsorben y el organismo adopta una estructura totalmente distinta.
Antes de chegar á metamorfose, cando era esperada, o ritual cotiá era mirar ao ceo de cando en vez e despois abrir a tapa do bureau e escribir tranquilamente. Outra profesión abría o camiño dos soños. Non quero vivir da arte, quero a miña liberdade. Este ceo debe ser transmitido de tódalas cores que é, non quero a obriga de pintalo sempre azul. No lugar de como din que é, sentir o reflexo da luz.
Despois da metamorfose, cando a voz naceu e foi recoñecida, cando o medo a asinar xa non estaba, cando ser papel e non só a máquina de escribir na casa foi máis que reto pracer, despois disto, chegou a dor. A inquedanza. O roubo. A usurpación do tempo por conta allea. O silenzo frente á necesidade da creación.
E continúa agora o azoube do ritmo antinatural. Cae a noite e seguimos vendendo libros. Os libros non se fan sos: onde cándo e por quén son escritos. A quén pertence o tempo, ese dereito? Por qué están castigados aquí sen cea? Ou son os nosos estómagos os que roxen na libraría?
Ista rede de trata, ten como excusa para o abuso a supervivencia da especie. Hai que calar se queremos seguir e idear un xeito de escapar, e logo si, contar a nosa historia.

domingo, 16 de novembro de 2014

Everything is possible


De 11 a 22h pensamentos atropelados. Para iso buscaría un papel. Para anotalos embaixo. Soterralos. Deixar que a miña mente descanse. No traballo facemos unha selección de libros sobre o contaxio. Penso en Virus. Penso nese longo poema que saiu en Papilas. Logo pasan as horas. Súo a camisa, non saco o xersei. Teño medo do ar frío. Moitos clientes respiran a un tempo. Tes este título? E iste outro? Moreas e moreas de papiro esperan a ser o seguinte en ir descansar á casa, á estantería. A sala énchese de carbono, sego a suar, non anoto nada. Non saco o xersei. Penso moitas veces no que se dí: como vén un ao traballo dio todo. Este xersei de folerpas tecidas en lá grosa e fosforita di que quero quedar na casa. PERO QUE SE ENTEIREN TODOS, en amarelo chillón. Quentiña. Lendo. Quedar lonxe de todo. A lectura ha de ser do XIX. As bolas do xersei atropeladas. O negro tinta do fondo. Os clientes que espiran un ritmo nada natural. Quero crer que o incrible é posíbel: sair do traballo con folgos para poñerme a escribir despois de cear, ás once e media da noite.


venres, 14 de novembro de 2014

"Antiheroicidad, sueños y problemas de conexión" un poema de Agusto Sonrics




antiheroicidad, sueños y problemas de conexión



constantemente olvido conectarme al mundo

esto ocurre más seguido de lo que quisiera

como siempre o varias veces x semana

pero es que además ni sé dónde enchufarme

me pasa y digo cosas como 'el pasado es desechable

como una cámara desechable'

y menosprecio el alimento me quedo en mi cuarto

no respondo el teléfono

ni siquiera correos electrónicos o mensajes de

amigos en facebook

me siento mal por esto

mal con m de mal

porque yo quisiera ser supermán

y salvar la ciudad y el mundo y ayudar a todos

pero pues así está cabrón

Agusto SONRICS en postheroicas