O cine estaba cheo de nenas e nenos cos pais e aplaudimos antes e despois da peli. Canta ximnasia leva facendo a nosa mente, o noso corazón, o noso estómago todos estes anos para desaprender este siloxismo simbólico do que tanto desfrutamos (sádicamente?) onte e hoxe...
[a primeira escena deste video, desta parte, levoume obviamente á Y como no se pudrió: Blancanieves de Ángélica Liddell, unha obra incrible, que penso se pode ver en video -a representación gravada- na biblioteca da Resad e unha das miñas favoritas dela... Unha obra dura, boísima, extrema.]
Recomendo o traballo de María Tartar centrada na revisión crítica dos contos tradicionais, sobre todo o seu libro Contos de fadas clásicos anotados que inclúe non só a orixe popular e ben diferente das versións edulcoradas dos Grimm que quedaron como creadores de historias populares que sempre percorreron os camiños (de lama e da palabra), senón tamén as variadas ilustracións, cadros e debuxos que dende tempos remotos se foron facendo nas artes plásticas destes relatos...
Habería tanto que falar: da morte durmida -mortas nos queren-, da ausencia da representación da "morte" como nas traxedias gregas (apuntado pola miña amiga L.), aquí o brazo cae supostamente inerte e a mazá roda..., da princesa non enterrada senón conservada polos ananos (con isto non contaba a meiga!) e o porqué de que non podrecera... Esta é agudísima dúbida de Angélica Liddell que nos remove a terra baixo os pés e visibiliza o ferruxe do andamio que suxeita a casa en obras da nosa sociedade... Aquí vos deixo os puntos suspensivos para que sigades vós.
[Podedes ver as fotos da representación de atra bilis na páxina de a.l. no ano 2005]
Ningún comentario:
Publicar un comentario