Velaquí o índice que inclúe un percorrido crítico de Teresa Seara sobre os imaxinarios deste sangue na literatura galega: "Sangue indócil (A menstruación e as súas imaxes literarias" > PDF
[Esta entrada tiene eones y no sé si tiene sentido que esté aquí, ya no creo nada de esto...la dejo porque luego siempre robo algo de la basura, ima imagen o una palabra rarita... pero que conste que ya no soy esa ;]
-Non fagas coma min, non busques a estabilidade nunca, Ana
Fala de que non case cun home formal, como ela.
Parada número 1: casar
Parada número 2: a formalidade
Parada máis importante , a número 0: non facer como ela :O
Parada sorpresa: cómo despois de tantos anos non sabe que fala cunha histérica. Cunha serpe. Ouroboro. Quero estar enferma. Tirarse pola fiestra, como Ana Mendieta (xa sei que foi Carl Andre). Ou mellor chegar ao mellor dunha, como Chantal. Ter o síndrome da Karenina, iso xa non: cabezas rodaron para desaprender iso.
Cómo poderá escreber o que escrebe? Pregúntome...esta poeta casada con banqueiro, e pregúntollo a ela. Non me cabe na cabeza. Hai escritores que separan vida e obra, vólcome toda contesta. Iso é o que non entendo. Non o comparto. Coido que non chego a comprendelo. Porque eu non sei nada de estados, todo é un proceso: cómo cortar a cinta de Moebius? dime ti, sabia poeta casada con banqueiro: cómo atravesar o Hades e volver logo, cómo sen acabar con todo? Entón volvo á Mendieta, á Akerman, a Chantal. Dime dime dime, meiga da orde, cómo podes sentarte a vomitar escuridade e logo seguir parindo como se nada???
Isto me sorprende moito, cánto me engano con elas. Todas estas histéricas que queren ser obsesivas. Todas estas histéricas que tapan a histeria, obsesionadas con ser obsesivas, buscando desesperadamente un obsesivo. (Eu tamén caín pero non buscaba nada, un artista cecais, alguén fascinante detrás do reflexo). As que se curan, atopan e entón dentro desa parella conseguen ser a "histérica marabillosa" que son. Isto da cura diríao Alci. Si, cecais o emparellamento teña todo este sentido no achado do rumbo das vidas, na consecución de acadar a identidade propia.
(Non sei cómo podo falar da identidade como dun estado nun proceso, pero de feito o fago porque para estas persoas, estas humanas así parece, pero seguiremos a cumprir anos, así que a ver en que queda...). Pero eu, eu só creo no devir. D e v i r , d e v i r , a m i ñ a e s t a c i ó n
Personalmente para min é ó contrario, pero vaime taaan ben que me pregunto se vós teredes a razón, Eu deliro exercício. Pero adianto, é unha ximansia filosófica, non creo nas respostas e menos nas non propias, pero sufro, sei que sufro dentro da miña desobediencia, e por iso pregunto, pregunto, pregunto como unha nena de 5.
A min na casa nunca me dixeron con quen me tiña que liar e con quen non, cecais ista falta de misión amorosa, sumada á presión que na rúa atopas despois ao sair á rúa, é o que me leva por diante. Agora -cando todo o mundo: señoras das tendas que venden colchóns incluídas: Es para ti sola? Es para ti sola? Porque si me dices que vas a dormir con un tío muy alto y fuerte, te recomiendo otro somier... (Señora! usted está muy salida!!!)-... agora cando todo o mundo presiona, penso na casa e en cómo nos dixeron sen dicir que nada tiña que ser como tiña que ser. Grazas, mamá. Devir é un demacre, pero polo menos é algo propio. Si, repito esta verba para botala fóra.
Pero eu aqui non viña falar de amor, que viña falar de desexo, nin viña falar de pracer compartido, viña falar do desexo que nos ata a nós mesmxs, dese desexo do outro, pero propio. Outra vez a verba. Responsabilidade mutua? Como di Deleuze e concordo con el (e qué faría eu sen el): o desexo é soamente construcción, construcción dun axenciamento. Movimento propio: vocês desejam sempre um conjunto (...) nao há desejo que non corra para um agenciamento. O desejo é construtivísmo. Desejar é construir un agenciamento, construir um conjunto (...) construir uma regiao...é realmente agenciar. O desejo é construtivismo. (...) Más un desejo é iso: construir. (...) Desejar é delirar, de certa forma.
A min ninguén me le
e non me importa non me importa. Debería importarme?
Todo o mundo parece ter claro que a postura vital do Vicent Gallo é do mais eloxiábel: ser querido por todos, ser desexado por todos, ser admirado por todos. Histérico intento de neno non-nada (isto llo roubo a Minke Wang). Histérico de raiz, un libro que se multiplica nas lecturas dos outros son. Fai o teu e deixa de cuestionarte cada vez que pasa un por diante, esta é Belinda.
E logo veñen as amigas hetero cos seus problemas de mozos deprimidos e me pregunto: debería importarme a falta? Non, respondo. E logo veñen as compas hetero cos seus mozos con fillos con outras, familias ás costas, e me pregunto: deberia importarme o baleiro? Non, respondo. Que xa temos unha idade. I'm getting older for this shit. Papá respondería: estamos ben como estamos. Mamá respondería: salistes retardadas. Si retard. Losers & retards. Aquí estamos, Alci.
Teño fantasías de grandeza enormes e todas teñen que ver coa escrita.
Falta de misión, esforzo?Nanai
Valores desaparecidos? Todos
Experiencias que marcan? Algunha, algunha que vén abrir feridas que non abren. E iso que non hai ferida que se me infecte, nin enfermidade que se me pegue, nin ritmo que me capte. Qué deseas? dime un dos seres máis escuros que coñezo.
Nada de nada, respondo. Pues sí que estamos en crisis...
Pois si que estamos.
-¿Cómo estás? -Muy regular -Regular regular estable o regular de regular iregular? -Regular regular de irregular, qué respuesta-pregunta linda esta tuya, me has hecho reir... R&A Juzgamos que una cosa es buena porque nos esforzamos hacia ella, la queremos, apetecemos y deseamos. Spinoza Toda una microfísica del deseo,callejones sin salida,sumisiones & rectificaciones. Abrir el callejón sin salida, desbloquearlo. Deleuze & Guattari
Em jug les ungles que ningú no sap què fem aquí.
El meu cul m'ordena que m'aixequi
i mostri amb el color
que si traguéssim a lloure tots els cabells d'aquesta
sala
no faríem més que adobar un plat
en divendres de quaresma, per alimentar el Mal
que un dia despertarà dins nosaltres.
Sabem cert que si ficàssim dins la gola
d'un monstre eunuc i pelat
tots els pèls dels nostres caps, conys, culs, aixelles,
guixes, dits, pits, cames, cuixes, ous, nassos,
orelles, llengües, cares i celles
faríem rebentar-li la boca
i amb les seves entranyes fondríem i corcaríem
les parets de les feixuguíssimes petulàncies
de l'experiència aliena
que mantenen viva la por
donen raó al silenci
i trampegen la puntuació del dau del joquet de viur.
No s'ha de dubtar
que si a partir de mil nou-cents noranta-vuit
tothom decidís no rentar-se les orelles
i després de vint-i-un anys,
amb l'agra cera perpetuant segellàssim les dubtoses
boques
de les pocànimes que neguen el Jo
-el progrés des del Jo
el Jo que s'alça i balla part damunt del propi Jo
el Jo que Joeja
el Jo que és propisme
el Jo que concep i dóna vida a les percepcions del
Jo
el Jo que sap el cert dels altres Jo
el Jo cabareter i autostopista
el castell enigmàtic de Jo orgiàstrics,
els cabells i els ulls ens tornarien a créixer
i, aleshores, en ensumar els llençols del carrer
veuríem la ronya, la borra, la brutor,
grenyaríem els camins amb les grenyes que ens hauríem
permès
el camí camí de goig de ser talment únics.
Mai en segles ens hauríem sentit tan lliures. Carles Rebassa Vén de aquí
Te clavo agujas de calle en las caderas; mientras sepamos dormir en la cuneta todo va bien
¿Qué se puede esperar? De uno que abre bocas en cualquier tejido.> que inserta mandíbula repleta de dientes> que se ovilla en espera del tiempo de la guillotina.
Minke Wang Tang
Me llevo una de Bourbon, el más barato
JJ
-¿Cómo estás?
-Muy regular
-¿Regular regular estable o regular de regular iregular?
-Regular regular de irregular, qué respuesta-pregunta linda esta tuya, me has hecho reir
R&A
Juzgamos que una cosa es buena porque nos esforzamos hacia ella, la queremos, apetecemos y deseamos.
Spinoza
Toda una microfísica del deseo,callejones sin salida,sumisiones & rectificaciones. Abrir el callejón sin salida, desbloquearlo.
Este ano celebramos de novo as XXI xornadas ás que todos estades invitados. O titulo xenérico é Galicia Style con toda a retranca que ten escribir títulos deste xeito.
Xurde dunha teima sen resolver sobre a que vimos falando de xeito informal dende xa hai tempo, ata que, por fin, a idea coagulou en facer un encontro. (por certo, un mecanismo moiTrasalba style).
Trátase de poder falar do que os termos Galicia e Estilo suscitan nos diferentes invitados, e a partires do que nos conten, facer una conversa que sexa texto e pretexto. Abrir preguntas, desenferruxar os miolos e atreverse a pensar sobre o que acontece ou o que non; do que, se non o fai, debera; do porque si ou porque non.
Se identidade e identificación non son o mesmo: ¿que rasgos nos configuran como pobo?, ¿é Galicia sitio distinto como dicía Reixa? ¿que relacións mantemos co poder? ¿de que maneira gozamos como pobo? ¿que relación temos co saber ? ¿e a relación coa pulsión de morte?
Estas son algunhas das cuestión polas que orientarse e abrir o debate.
Se o estilo supón unha posición subxectiva, e á consistencia do mesmo a través do tempo lle podemos chamar identidade, poderiamos aventurar un subtítulo ao redor da cuestión do estilo: ¿que posición ética como pobo temos fronte o desexo, o amor e o goce?
Sobre destas cuestións e outras moitas posibles, falaran os nosos convidados, aportando o seu saber e reflexións sobre o asunto, e o que lles suxire.
“Galegos en Venezuela: 1950-1980. Adaptación e choque de percepcións”.
Moncho Campos (Profesor de historia da Universidade de Vigo)
“A nena e o infinito canto do tubérculo”.
Olga Novo (Poeta, profesora IES)
“A fraseoloxía como expresión de estilo”“.
Francisco Fernández Naval (Chisco) (Novelista e poeta)
“A identidade galega como creba: una proposta estilística”.
Xosé Manuel García (Economista)
“Fronteira interior: ¿onde remata Galiza por dentro de nós? Unha aproximación dende a práctica da poesía”.
Ana Cibeira (Poeta)
“A pasión de Concepción Arenal. ¿Un torrente ou abismo?”.
María Antonia de Miguel. (Psicanalista)
“A indiferencia coma feito diferencial galego”.
Xaime Subiela (Politólogo)
Santiago Lamas presenta ao Profesor Manuel Sánchez Salorio (Médico
oftalmólogo, humanista): “Cambio de papeis na función social do médico.
Reflexións sobre unha peripecia”.
Eis as Xornadas Trasalba, que ano tras ano mesturan reflexión sobre psiquiatría e artes.
Tentarei desta volta que fun convidada, escreber algo sobre o acontecer poético galego dende fóra de Galicia.
Tentarei contar cómo no Madrid dos 2000s o castrapo de Luz Pichel topouse con lectores de acolá no seminario Euraca. Cómo -dende a experiencia propia- escreber en dúas linguas (tras dez anos de estancia na capital do Estado) condiciona o tecido lingüistico do pensamento, ou máis ben predispon - no meu caso- á intertextualidade... que non á apropiación. Quero falar tamén de cómo a opacidade da lingua fai patente a súa arbitrariedade dende o xogo bilingüe. Sobre respeito e autoodio; ideoloxía e verba. Quero mesturar todos istes conceptos dende a práctica dos textos, nesta nova rota que últimamente estou explorando: as políticas da palabra.
Un movimiento, como todo elemento, puede participar
de varios sistemas a la vez, tener varias relaciones, experimentar diferentes funciones; por ejemplo, estar al mismo
tiempo en el interior y en el exterior de la relación de capital,
estar dentro y fuera. Esto entraña estrategias políticas que
permanecen completamente opacas a las fuerzas políticas y
sindicales, precisamente porque estas últimas consideran «la
unidad de las cosas como superiores a su multiplicidad».
