Aquí vai a reseña da antoloxía Esferografías (Lastura, 2014) que está composta por poemas do Grupo Bilbao de poetas galegos en Madrid. Esta recensión vén asinada por Vicente Araguas (él mesmo poeta participante no libro) e foi publicada o 19 de Outubro no suplemento "Nordesía" do Diario de Ferrol.
Aquí vola deixo.
Que
non bilbaínos, claro,
que eu ando a
falar desta tropa que
se xunta cada mes
no Café Comercial da madrileña Glorieta
de Bilbao. Si, onde estaban aqueles
“pocitos de nieve”, dos
que xa falara Don Benito Pérez Galdós
(quen soubera do atentado mortal
contra Don Juan Prim y Prats
entrando, ou saíndo, do devandito café,
días de decembro de 1870,
pois). Pociños
da neve para manter fresquiños
os beberetes no duro estío madrileño,
antes de que se inventaran as
argalladas refrixeradoras que
hoxe coñecemos. Para estes veráns
mesetarios, cando os tertuliáns do
Comercial saímos a fume de
carozo camiño de outras derivas.
Pois
ben estas tertulias (hai quen
lles prefire chamar faladoiros) foron
ocorrencia do moi bulidor
e argalleiro Xavier Frías Conde,
que é (“just for a change”) quen
coordina o libro que hoxe teño
diante miña. Esferografías (Lastura,
Ocaña, Castilla-La Mancha, 2014).
Trátase
dun volume nada voluminoso, fermosamente
maquetado (e
maqueado, permitáseme o coloquialismo), que
insire dez poetas dos
habituais (uns máis que outros) no
café que rexenta a familia Contreras, frecuentado
por Don Antonio Machado,
veciño del poisque a súa
derradeira morada madrileña fora
na Calle General Arrando, a unha
carreiriña de can da Glorieta.
Eu
quero dicir, facendo lóxica omisión de
quen isto asina (tamén presente no
libro, cun avance ou “tráiler” da
súa “work in progress”), que
aquí hai poesía, e en xeral, poesía
boa. Atopamos
no libro donas como Luz
Pichel, unha das grandes do momento
galego, Ana Cibeira e Verónica Martínez
Delgado, transgresoras e
revoltadas, ou Begoña Regueiro e
Montserrat Villar González,
música ben temperada en
ambos casos, máis de interiores a
primeira, cousa salgada e con maruxías,
pois, a segunda. Entre eles,
Xavier Frías, pai do invento (e aínda
dos inventos), erotómano para
o caso, cal esa cuncha que ven sendo
en checo, lastura, precisamente.
E
tamén Luis Luna, autor desta
volta duns prosemas (que diría Ángel
González) con fondo e forma,
enxeño e sabedoría. Logo está
Manuel Pereira, a afondar en si
mesmo nun xogo de espellos orixinal
e senelleiro (cal o oficio poético,
por el tan transitado). E, por
fin, Rafael Yáñez, glamuroso eexacto,
poeta
de longo percorrido que
se insinúa detrás dunha poética que
opera baixo mínimos; moi gratificante
xa que logo.
Quixera
dicir tamén que, a risco de
semellar da Confraría do Santo Reproche,
que vai sendo horas de que
muden as cousas para os que escriben
(escribimos) en galego fóra
de Galicia. Que se vexa que esta
tropa tamén existe. Que por moi
pouco doado que sexa pronunciarse en
galego entre Fuencarral, Luchana,
Sagasta e Carranza (os límites
de Bilbao, lástima fora), isto
é o que hai. Un choio fermoso o
de Lastura, baixo da man comunada do
Frías e de Lidia López Miguel.
Pois.
Vicente Araguas
Ningún comentario:
Publicar un comentario