II

*GRANDES SUICIDAS

*

*
As plumas caen roxas sobre París nevado lentamente cóbrenme de tristeza fáltame o ar pero iso é de fumar tanto. Fágoo porque me aburro, nada máis que por iso “¿E non tes medo de colle-lo vicio?”. “Nada de nada”. Díxome que ía casar un día destes, díxoo así, como se aínda tivera algunha posibilidade de que acontecera, pero eu entendíno perfectamente: de ningunha maneira-non ten con quen-quen sería ela-de onde iría-será mentira. Isto ocorreu esta noite. Púxose rarísimo e empezou a dicirme cousas como esas. E a evitarme tamén. Despois xa corría coma un porco. Que vergoña.

Coñecino fai dúas ou tres semanas, non levo a conta, demasiadas noites e demasiadas cervexas, non fixemos nada, pero a min gustábame de veras. Agora vexo París dentro da miña cabeza e cóbrome de plumas porque eu non me vou durmir con calquera. Xa estou farta de ser un “mozo malo” pero el nin sequera chega a iso, anque esta última noite, a que me fixo encherme as pernas de olor a espuma roxa, se portara así de feo. Non te fagas ilusións. Só é un tonto. Un rapaciño que se aburre e se apoia en calquera lugar, incluso nos sitios máis fríos, e queda durmido. Onte preguntáballe a Myri con curiosidade: ¿gustarame tanto porque é un suicida ou se non fora porque ten ese empeño en morrer pouquiño a pouco sería o home da miña vida? Ela non sabe qué respostarme, mira pola ventanilla e repite “tola, tola, tola de todo” e non mo dí en alto porque sabe que me gusta que mo digan así, con ese complemento “de todo” detrás, igual que o din na casa meus pais, que non teñen ningún sentido do humor e só o din dalguén que está enfermo de verdade, quero dicir, que xa pasou polo manicomio ou está a caer, que tontería. En realidade ningun dos catro temos sentido do humor, e eso mesmiño que eu me encargo de ir repetindo por aí, oinllo a él un día. “E menos mal que non o temos” dicíamos despois, xa almorzando nun bar moi cutre, porque nos pasamos toda a noite mortos de risa, de que nos riamos, agora mesmo non me lembro.
Outra das pouquiñas cousas que me rosmou onte ía diso: “xa non vou rirme máis por nada, os demais se queren que rian, pero a min non me fai ningunha gracia”. ¿Que será o que non lle fai gracia, está demasiado serio, ten ganas de matar ou vaise derrumbar en calquera momento? ó millor é só a febre. Todo está permitido. Cando nos conocimos explicoume que pola rúa levaba unha cara moi seria, simplemente seria e os amigos dicíanlle “cando vas so parece que vés ou que vas a unha pelexa. Pareces un asasino”. Pareces un tonto creo eu, e iso que a min dinme o mesmo, exactamente o mesmo. Non sei porqué vexo plumas. Quero que saibas que o olor a escuma rosa, e cada vez máis roxa son soamente eu afeitándome. Se o viras, corría coma un porco o día do seu san martiño. Que vergoña.

*

*A muller que baixou das alturas pra facerme feliz
deume no pelo e na bocaos dous roxos coma cortes
cun so disparo

esta madrugada espertáronme os gatiños chorando
eu non conduzo coches, xúroo
morreu a nai
mamá tola
musculatura tremenda
tea se araña
encerrona afectiva
boxeadora con laurel.

Viña de ver unha peli onde todos presupoñían vida=felicidade
pero o único que conseguían era correrse.

Benvida ás noites amarelas, díxenme
como ela decidiu non facer as maletas comigo
quero pensar nos miles de cortes que tinguen de rosa

a escuma na coitela de afeitar.

É difícil quedar durmida cando tes que taparte os oídos

e ó mesmo tempo esquecer que aínda non saiu o sol

para meterse na ducha contigo e aproveitar o madrugón
como unha gata en cío.

Falamos por teléfono, por última vez hoxe
iso nunca se sabe pero esta vez seino
xa non ulo nada parece unha mentira para un poema

despeito pero estranamente non me queda nariz

Malia todo quero unha gata que sexa meu amor,
foi un misterio como o da estraña cabeza
atopar as tripas rosadas e rebentadas
desta nai
esta madrugada
espertáronme os gatiños chorando
eu non conduzo coches, xúroo
morreu mamá
mamá tola
musculatura tremenda
tea de araña
encerrona afectiva
boxeadora con laurel
coroa de espiñas cravada -daquí ó final lese todo seguido-
no pelo e nos ollos cortes
un venres de paixón
escuma rosa no mar na bañeira nos pelos nas pernas na boca
por ti por min por
fin.

*

*

[De Noites estrañas ou O pisiño de solteira, 2000, Inédito]

*