III

*

MALAS TERRAS

Estabamos en Alabado Sea El Cielo, o patio era de cemento gris duro,

se caes aí fixo que rompes as coxas e vas para monxa.

*

Estaba moi lonxe aínda da bola de lume que asusta a mamá,

viuna por televisión e prometeu non mirar máis ó ceo .

Non sabía que era asi. Incrible, pero certo. Vimos da Cruña pola autopista.

Non teño medo de nada estou enfadadísima así que canto e só lle resposto

ao que conta abraiada sobre o sol, que comeza a poñerse empañándonos

pouco a pouco os ollos de roxo. Este é o conto de nunca rematar.

Remo con estes brazos na inundación de sangue inocente,

culpa de Tifoidea, batalla final, a guerra non declarada de Bloody Mary,

restos do problema de Marnie, a ladroa.

Arden de veras. Moito máis cando é de noite.

*

Estabamos nun lugar demasiado tranquilo para ser real,

dábannos luz e calor raios saídos

directamente das palmas de María virxe para nosoutras
vivindo entre os anxos
rodeadas de estatuas douradas, camiños verdes, sen saber da vida púrpura

nesta Compostela inundada ata o mes da milagrosa, soberana das flores,

deixabamos pasar o tempo descolorido e suxo.

*

Agora a tristeza é unha casa e o medo ó reflexo

películas de Ripstein e Belle de jour.

*
Teño doce anos. Quero roubar froita. E un grande amor que me arrastre

polo pelo mentres a chuvia rompe os cantos destas malas terras.

Sego querendo o mesmo.

[De Diario dunha burguesiña algo masoca.

Feliz e Sangrando, 1999, Inédito]

*