xoves, 16 de agosto de 2012

Uf, siiii, noooonnnnn

Non sei se me fai gracia o ou meu sorriso é algo ácedo o feito de que algúns grupiños abandeirados do copyleft colguen unha mísera canción en bandcamp e cos que se meten por non querer ser copy left senón anticopyright, con discos fresquiños recén saídos e aínda sendo presentados en distintas cidades xa se pode baixar íntegro. Quen ame o vinilo vaino mercar igual. 
Todo é unha grande paradoxa ou quen sabe non ensina ou quen ensina non sabe, jeje... 

No sé si me hace gracia o simplemente me sorprende... el hecho de que algunas bandas, abanderadas del copyleft cuelguen una mísera canción de un disco suyo de hace años, y bandas anticopyright, de copyleft nada, cuelguen íntegro su último álbum cuando aún está siendo presentado por varias ciudades y lugares de la península... ay mundo cruel! qué confusión! ¿quien sabe no enseña y quien enseña no sabe?
No se me enfaden, pero reflexionen, vale!

Para celebrar o meu verán catalán...

martes, 14 de agosto de 2012

Radigue Radigue Radigue


Na casa xa só escoitamos á Radigue, falamos da Radigue e durmimos coa Radigue.


Sereas / Sirenas

"Las mujeres no pueden cantar, excepto en coros, ya que las emociones que producen sus voces se consideran pecado."

El di: a verba máis fea do mudo "pecado"

Él dice, es la palabra más fea del mundo: pecado




Parece que os Take it easy hospital existen, guau! Irán rules! 

Qué terán todos


feeeeeeeeeeeeeeear, fear of a female planet!
"Kool thing", Sonic Youth


luns, 6 de agosto de 2012

Metrópolis de mi corazón o Madrid me mata

Lo bueno de ir a ver un peli como Batman, que no está nada mal, pero no se te queda pegada a la memoria, 
por dentro, es que abres tu sentidos a todo lo que sea negro, a todos los murciélagos, a todas las gatas,
a las metamorfosis cotidianas y a las míticas. 
Y vuelves a leer o lees por primera vez los cómics:

-Frank Miller, Batman, el principio
-Alan Moore, The Killing Joke

Y te vuelves a preguntar si Esopo recogió alguna fábula con murciélagos, y si hay guiños al anarquismo en los terroristas que juzgan a los poderosos (en esta peli Batman, El caballero oscuro: la leyenda renace) , o guiños al anhelado pero utópico "nuevo orden mundial", y te preguntas y te respondes a un tiempo si está hecha para eso, para recordarnos que el sistema no está tan mal, pues los chicos bueno-malos, los mesías con su fuerza y sus valores en realidad son terrorista-asesinos, y los muchachos de azul, también conocidaos como la pasma, son en realidad risueñas víctimas que salvan nuestros cuerpos de la destrucción total de esa Ghotam atlántida, esa ciudad ideal (de idea) que bien sabemos cuál es, y que también en este lado del espejo (en la realidad) funciona como modelo de todas las demás ciudades, es decir, es espejo de las nuestras.
Y hablando de esto, leía esta mañana en el último número de Caimán, que si antes era esta Gotham real o Nueva York (llamémosla  por su nombre) el modelo de metrópolis (personaje principal del también referente artístico de todo este cine en el cómic homónimo de  Tezuka) para las maquetas cinematográficas, ahora son las propias ciudades reales asiáticas, las que han superado con creces su modelo, y se erigen como monstruos  deshumanizados y tragahombres (esta última hipérbole es mía, no del artículo). 

Y ahora que lo pienso, últimamente estamos siempre alrededor de este tema. El de la ciudad. Todo lo que lleva años diciendo el feminismo, sobre todo el de la diferencia; que el día a día importa, que si los cuidados,  es decir, la calidad de la inversión del tiempo es fundamental, y los espacios adecuados para la libertad (el libre circular de los cuerpos) y lo saludable que estos sean, conforman nuestra dulce o amarga existencia en este mundo...  ahora por fin, cuando la cosa parece empezar a romperse por todas partes, empieza a calar...


Hay mucha bibliografía sobre el tema: empezando por la ciudad en la historia de la editorial pepitas de calabaza, siguiendo por los que estudian la ciudad en la antigüedad, los que proponen reflexionar los cambios que causaron y causan este desmoronamiento de nuestra antigua (casi ya) forma de vida, de la gentrificación (como el de Jane Jacobs) y los que conectan estos paisajes que nos cuidan o nos destruyen con la toma de decisiones sobre ellas, por parte de la políticaeconómica de los últimos tiempos, léase sangrante-flagrante capitalismo...

Pues lo que os decía, que a veces ir a ver una peli palomitera, vale para unir hilos y abrir ojosbocas,
aprender algo, u olvidarlo...
Graciassssssssssssssss cinecito!

Write, write, write...

Sei que ás veces sufrides, lectorxs, que este sexa o meu diario, o meu caderno creativo e a un tempo oprimeiropapelquepilloenoqueanotoamaravillosacitaqueacabodeatopar...
Por iso aquí vai ista cita sen que aínda lera a entrevista... por qué? porque crieime coa frase de miña nai de que pintar non custa nada, ela pintaba cos tizóns da lareira, aí queda isto...


Miranda July: “Escribir es la cosa más libre y barata que hay”


Sé que a veces sufrís, lectores, que este sea mi diario, mi cuaderno creativo, y que al mismo tiempo sea elprimerpapelquepilloparaanotarlamaravillaqueacabodeleer/oir...
Hoy, por este motivo, aquí va esta cita sin que todavía haya leído la entrevista... por qué? (quiero decir, por qué escojo la cita, por qué es importante si es obvio? porque me crié con la frase de mamá de que pintar es lo más barato... ella pintala con los rescoldos del fuego del hogar en su casa de nacimiento... 



domingo, 5 de agosto de 2012

Sangue e tea: Pilar Albarracín

Ais, non me pudien resistir. Pillei un libriño monográfico sobre Pilar Albarracín, ais non puide resistirme porque había fotogramas de performances que se asemellaban ao traballo de Ana Mendieta...
pero a verdade é que preciso ver as obras visuais en pantalla. A verdade é que gostaría de ter esas fotos e performances nun arquiviño na miña videoteca... ais, precísoas para o tema da violencia, para esa research transversal que se pode ver en moitos dos textos que me sitúan...
aisssssssssssssssssss
quéroa, quéroa..............

Metrópolis sobre ela:
http://www.rtve.es/alacarta/videos/metropolis/metropolis-pilar-albarracin/275486/
aquí os utubes...
http://www.youtube.com/results?search_query=pilar+albarracin&oq=pilar+albarracin&gs_l=youtube.3..0.223641.223641.0.224049.1.1.0.0.0.0.125.125.0j1.1.0...0.0...1ac.ZPa7z86nCsU

Las zapatillas rojas de Pilar Miralles

Me regalaron aquellos zapatos rojos en mi octavo cumpleaños: fue verlos y comprendí inmediatamente cuánto me querían mis padres, qué prometedor futuro me aguardaba, qué feliz iba a ser. Allí mismo, entre medias-noches y fantas, empecé a bailar poseída por una cierta magia, de la que no sospeché nada perverso. Terminó la fiesta y salimos entre risas y trompicones, para cuando llegamos a la calle, ya tenía unos quince años preciosos. Causé sensación; los tacones daban a mis pantorrillas un ligero torneado, hacían parecer mis piernas estilizadas y tersas, todo lo cual bien valía esa molestias que empecé a notar en los talones. Un chico muy guapo me invitó a bailar en un concierto, de modo que apenas me sentí triste o sola y todos estuvieron de acuerdo en que qué bien bailaba. También el secretario de la universidad que extendió un resguardo certificando mis años de dedicación al saber y el conocimiento, había oído hablar de mi brillante ejecución en los pasos de baile, de mi buen gusto en la interpretación de las piezas; seguí bailando. No se hicieron esperar los “ooohhh” y los “aaahhh” de admiración y asombro de la jefa de ventas y su cohorte que, como se preveía, me contrataron inmediatamente, dando así la bienvenida a mi futuro radiante, cristalino, trepidante. Mis hijos y mi marido, como era de esperar, adoraban mis piruetas y giros, cada vez más sofisticados después de años de práctica y cansancio. Afortunadamente en una de esas elaboradas piruetas tropecé y caí, accidentalmente los zapatos salieron disparados, al levantarme es verdad que tenía los pies llenos de heridas y cicatrices, pero unos muslos firmes y fuertes, y la edad perfecta para poder andar descalza.

Pilar MIRALLES

sábado, 4 de agosto de 2012

Pracer e conocemento

Placer & conocimiento. Despois de moitas asignaturas teóricas e moita práctica literaria, por fin respiro. Aínda non hai nada claro este verán, pero durante unhas semaniñas que teña que volver á carga, vou facer o que me prazca todo o día.
Nada de sentarme na cama a pensar qué escrebo ou cómo.
Todo de Miranda July.

A verdade é que me da envexa a súa research real, a ver por qué pensades que nos facemos escritoras/es senon porque canda nenas/os somos detectives. E cando entramos nas vosas casas e nos vosos xestos, todo para nós é un diálogo continuo coa nosa voz. 

Mentres decido qué escribir escribo, 
porque xa non lembro nada antes do roubo. 
A noite do incendio.
Xa non lembro ese Rubí que estaba a escribir nin a neve con textura de nata-
Non lembro o que de narrativo había nos meus días, pero mellor.
E o conto do director de cine que ese sí que se foi baixo o brazo do ladrón. 

Mellor.
Antes todo estaba confuso e ruidoso, pero dun xeito feo. 
Nada de poesía concreta. 
Por certo, recoméndanme esta web: ubuweb.com, incredible my dear! 
Un día a día máis enrevesado de máis, moita enerxía densa, pastosa, como as secrecións dun alien malo 
malo malo... jeje. 

O outro día vin Alien por primeira vez, siiiii, a de 1969¿? 
que siiii, e flipoume o frescor e a performance en solitario da Ripley, flipoume que se respirase humanidade e pouca socialización, quero dicir, ese estar condigo mesmos, dende os berce-capullos onde durmen ata as luitas do final de cada un... si. Semella a primeira vez que a ves que é unha historia dun ,monstro, pero a segunda vez decátaste de que en realidade é a hsitoria dun humano, un conto de fadas e que a posta en escena ten moito de performance... e como vos dicía, o ambiente frescor, o azul do ar que se respira aló dentro, é impagábel. Grazas Giger, grzas Ripley, grazas Ridley Scott¿?

Nembragantes Prometheus, non me gustou apenas. Si que ten cousas gustosas, e tampouco hai sexismo nin socialización allea, pero non funciona para nada igual. Personalmente me chega moitísimo máis a estética máis rústica das máquinas oitenteiras, e a limpeza do silencio. O exceso de azul, o ar totalmente neboento, e o mostro metálico. Sóbranme os desastres naturais desta última que se estreou onte, coido, a autorreferenciale é chusca chusca, os monstros noxentos, pero de xoguete... e o que de conto de fadas, enfrontamento co propio medo (e ao descoñecido), é substituído por un grande interrogante do home: de onde vimos? con tintes algo relixiosos, quen é o creador? ou creadores de nós mesmos? uf!
Non é unha peli que non se poida ver, non é unha visión matadora, pero non lle chega nin ao dedo gordo do pé á outra. 
Gustoume moito que a tía se practicara a súa propia cesárea abortiva, e niso estou prácticamente convencida de que Ripley asegurounos que isto ocorrise e que non tivera que esperar unhas cantas escnas máis e parir a un fillo-alien como se doutro parto real se tratase... Iso sí que llo debemos á Ripley, ja! Nesta peli todo apontaba a que podería ocorrer así... ou ao mellor é o medo o que me fai falar... 
De todas todas estas pelin molan tamén porque aínda que só sexan polo título nos fan reler mitoloxía e textos relacionados, niso estou... 

Podería falarvos de todas as lecturas destes días, pero agora que xa atopei a fórmula para volver conectarme a diario, sen perder moito tempo roubado ao meu pracer e conocemento, fareino pouquiño a pouco. 
Pídovos desculpas por desaparacer, pero foron condicións alleas a min as que me puxeron nesta situación.
Graciñas por estar na outra beira e por facerme chegar a vosa interese nesta fiestriña, blog, caderno ao mundo...


Bicoxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx