*
Baixamos a costa de vagar, porque soa música na praza e preferimos ir chegando pouco a pouco, mirala primeiro ao lonxe sen participar nesta tristeza electoral do venres pola noite. E parece que hai festa: as parellas, os nenos, os matrimonios...todos levan unha rosa roxa na mau, o corazón na mau, a música nos pés que aínda disimulan, e o alcohol na outra, como as mozas que esperan dentro dos bares a que el apareza pola porta.
*
Dicían todos que a morte era unha muller e o amor un home. Dicían que a gadaña metía medo, berraban o da gadaña cada un dos días da sega o campo era amarelo: prados de ouro e espantallos asasinados a picotazos. Non hai nada que facerlle á primavera. Os espantallos non sangran. Nada que roubarlle á usureira. Nada que confiarlle ó ladrón, só rezar por un pouco de compaña.
*
A praza está medio iluminada, no escenario un grupo de country, lémbrome de Young e dígollo: “o mozo máis guapo do mundo leva un sombreiro deses - fago unha pausa polo ruido, aínda que lle estou berrando ó oído- e ata supoño que usa pistola”. Ela estráñase de todo, pero non pregunta, mete as mans nos petos, deixamos de camiñar enfronte do escenario, invítannos a bailar: veña todos, os de atrás, arriba esas palmas, hep! Todos van vestidos integramente de vaqueiro, con camisas anchas e grosas metidas por dentro e cintos de coiro “Young levaba cinto e caíanlle os pantalóns. Sempre que falo del fágoo en pasado, o máis seguro é que estea morto...eu só sei del por unha foto e debe ser vella”. Ela cada vez está mái confundida, pero segue calada, case nunca di nada que non sexa imprescindible. A música sube e a xente alborótase cada vez máis, van apartando a vergonza e deixándolle sitio ó viño e ás rosas que reparten mozas vestidas de roxo, cunha mensaxe zurcida en branco sobre a teta esquerda: contigo.
POR SE ME CAMBIA A SORTE
*
Quero unhas botas de montar, uns estribos e correas, tamén moitas espuelas de cabaleiro de distintos tamaños. Ela conduce rapidísimo, quere matarnos, non quere morrer soa, quere que eu o perda todo, xa que vou de rastreira. Non sei que me quixo dicir con iso. Pasamos pola feira que estaban montando onte cando regresábamos de madrugada, cando xa non falabamos papá e eu, pedíndonos perdón con ese paseo en coche na metade da noite, a cen por hora desexando chegar á cama. Entre os grilos e os paxaros.
*
Como xa estou pendente dame tempo a velo todo, polo menos eu teño a sensación de que non había nada máis. Nada máis que unha pista para os coches chocones con algúns nenos dentro, sempre hai un mozo ó que non lle collen as pernas e vai por aí fodendo ós outros, sobre todo a elas. Nada máis que unha música de orquesta e pachanga moi triste, tristísima do fea. Nada máis que algunhas árbores, papeis de cores no chan, algunha parella, outra atracción quizais, que non dá á estrada e botellas. Mil botellas para os quince anos que cumpro, algunhas raias para os que coñecen o amor e a pesar diso o esperan, benaventurados eles... “compre, compre o seu boleto prá tómbola da fortuna, sempre toca, mellore as cousas”. Mercarei un por ver se me tocan esas fermosas botas de montar, os estribos, as correas e as espuelas de cabaleiro. O xogo debería ser outro, un tiro ó branco, por exemplo, onde se viu unha pistoleira que non poida demostrar a súa puntería. Pero non nesta feira tan pobre, na que ela me impide probar sorte. Polo menos non hai vellos bailando pasodobres. Fallan as rosas pero está o viño.
CARA A CARA CON NAPOLEÓN
*
A Alberto García-Alix
De oito a nove fomos velo a el , ainda que ti non o sabías, “vinte fotos” dixeches, quizais por iso pareceume que non che importaba renunciar a ti durante un bo rato. Alí estaba guapísimo e distraído durante toda a hora. Eu debín beber máis viño ca ninguén, xa estaba nerviosa cando chegamos. Vestía unha camisa estampada pode que de manga curta ou remangada non me lembro, e uns pantalóns anchísimos, azul mariño, un gran pirata no fondo da galería. Delirio nocturno, Estrella, en su habitación, Los malheridos, A ras de suelo, Calavera no llora, aros en cada un dos beizos e candado enganchando os pendentes, un novo autorretrato, algún amigo máis e outra vez viño. Quedeime como unha idiota pensando cómo follaría de ben aquela actriz porno e tamén na dificultade do candado. Coido que el bebía ron, moi elegante, os restos no vaso baleiro eran cor ámbar escuro e nas fotos da prensa sairá bebendo da botella cocacola o día da inauguración...
Díxome que soamente eran fotos cando lle dixen “que bonita a exposición” . Supoño que ás veces sinte vergonza. Sabe que está estrangulando o olvido pero tamén sabe que as fotografías non chegan nin ás diminutas tapas dos tacóns da Pura Vida. Ningún disparo cae no centro do corazón aínda que mate igual.
Hoxe volvino ver. El non mirou por suposto. Encendía un cigarro, un dos xestos que máis me gosta no mundo: cabeza ladeada, beizos pechos sosténdoo na punta, entrecello algo cruzado e as maus tapando o vento que quere apaga-lo lume como se fose o seu aniversario. O vento cumpre millóns de anos cada día en tódolos lugares onde hai tabaco ou algo millor pra fumar. Non volvín ver ó ladrón de almas.
“Por se me cambia a sorte” e “Cara a cara con Napoleón”
*
publicados en Nada es Verdad nº0, Outono 2001
*
**
*+
Ningún comentario:
Publicar un comentario