Miro a todas partes, miro as paredes que son estanterías de libros no meu cuarto, vexo as lousas da poesía galega, vexo ás amigas, vexo feminismos de papiro, vexo os cómics e os libros de rock, todo da voltas ao meu redor. Esquerda: ano 2005, Madrid, C/ Toledo; Dereita: ano 2001, Santiago, aquí mesmo. Centro, ano 2011, Madrid, Malasaña; Vexo dobre, véxoo enriba, véxoo todo revolto, non arquivado, rodeándome. Penso en ordenar, esquecer, reparar. Non teño tempo. Viñen descansar, viñen tomar terra, viñen estar con eles, viñen perder o tempo. O contrario exacto ao que fago durante o ano. Viñen poñer os pés ao sol, nin tan sequera ler. Perra de hotel baldía. Viñen saber qué feridiña lamer primeiro á volta, na capital do Estado, Madrid, pero iso cando chegue.
Pero agora, agora o meu cuspe só ha de lamber chupetas*. E para facer terra, non sei por qué pata escomezar das que me sosteñen en pé, así que me vou á base, me vou á miña rúa mental, voume ao poeta mixto, mestizo, aboríxen, abominable, ise que rexeitou Tomás Segovia naquel obradoiro na Residencia de Estudiantes... fai uns tres aniños... Un poeta esfiañado, tan sabio que asusta. Un poeta do que enchouparse, un corazón salvaxe en toda regra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario