Albada transparente

Non vou escrever

Non vou espremer nengunha ideia

Menos mal que están os carteiros

os do lixo

os estancos abertos

os almorzos para a xente que vai limpa xa

e o odioso bos días da farmaceutica tamén.

Menos mal estas costas,

nas que súo

as bágoas

así non teño que pensar en nada porque non choro.

Por qué me anoxo?

Cecais é só este fin de festa

este non erguerse

este non-almorzo

á mañá despois

na que os paxaros son amigos porque están vivos

e seguirán o meu camiño ata a casa

de volta

qué casa

a outra 

a que deixo

e queimo

a que era o amor- o día - beleza - o salvaxe.

Isa casa.

A miña.

Que xa non teño.

E os paxaros prúen co seu piar mencendo

e onte pensei en esquecerte antes que o galo cantase

pero me apertei a ti diminuta

como se foses dez anos máis.

Así abrin a boca

caeu unha baba

bágoa de desexo contido

unha pinga salgada e transparente

(proba) na escena do crime.