Conxuro contra cuspe

Belísimo recital que me fixo sentir millonaria. Millonaria de paz e de sorte. Sorte de que a miña perna rozara a Casa Pechada de Luz Pichel, de respirar o mesmo ar ca ela á que lle medraron os pulmóns  no Deza como á mamá e ó papá. Tentando que a transfusión da súa lingua chegase dura, directa e adictiva. Tentando todo iso que o material nos ensina que nanai e os humanos que comparten terra connosco sorrin e asinan a cotío NON Ë POSÍBEL, co seu farrapo de lingua. Asinan con cuspe no noso corpo frío. 

Pénsannos mortas pero estamos durmindo. 

O que vivín ese tempo foi tan real coma os meus dentes. E isto é só a verba intravenosa, cando descanse contareivos do encontro con todas esas belas persoas: Carmen e Ricardo, Xavier e Vicente, Bego e Manuel, Jose e Miguel, Carmen, Silvia, María Jesús, Alexandre.