Como se un furacán chamado vida fóra extinguindo á especie -esta esa extraña especie madrileña de talentos que se camuflan coa paisaxe-, como se da madrigueira chamada Ensaladilla rusa, e onde eran catro, quedaran tres baixo o proxecto Campameno ñec ñec... e agora a piques de extinguirse, pero suficiente e valiosísimo esquelete, dous destes insectos sobrevivisen nesta selva de asfalto que é Madrid (coas súa seca de lugares onde tocar, cos urbanos xeitos de vida trintañeiros que secuestran aos nosxs amigxs e xs entrega aos fillxs, coa luita, coo amor, coa rúa... ) e contra vento e maré se salvasen Jose e Miguel resistindo a través da arte... Como se iso fose e só fose chaman ao seu grupo Extinción de los insectos, para suxerir (sen sabelo) resistencia, dor (polo perdido), homenaxe sentida aos outros... Cecais non concorden comigo nisto, pero o que non poden negar é que é un paso máis neste ir perdendo a roupa (mudar a pele?) destes tres belísimos grupos que tivemos/temos a sorte de VIVIR na nosa cidade!!!!!!!!!!!!
Non perdades a estes punkeiros artis (no mellorísimo sentido da verba) no seu regreso aos escenarios.
Avisadas quedan!
Ningún comentario:
Publicar un comentario