Marxe de erro

Querida L.:

pídesme que te poña ao día dende, xullo?

o que che escenifiquei pola rúa podería dicircho deste xeito:

y dudar es razonable porque el azar es una idea

que mete sus pequeños-dedos-pálidos en la llaga:

nos hunde, nos reduce, niega a Sartre y espolea

oh ahora eres una esclava del margen de error nocturno

y de la probabilidad de los viernes

en un baño ajeno)*

Chego á casa e isto é o que atopo. Sempre me preguntas por qué a poesía e por iso che escribo. Non fai falta que nin un poro máis, meu, fale, nin que riamos a cachón das miñas constantes falcatruadas, da miña aparvada afouteza confusa coma nunca, sen éxito adrede; aquí está perfectamente claro e sen ter que "traducirllo" á razón para comunicarcho. Os poemas son a noite de MQA. Todo sen abrir a boca.

Agora outra orde perfecta para as miñas nouturnas caídas libres: Sonrójate y vete!* Déixate lamber por esta tinta, que aínda chea de palabras, só mancha, bica, ensuxa a lingua...

muá muá muá.
a.

[*cursivas confesionais de Berta García Faet.
Os da foto: Vicente Aleixandre. Meu corazón xelatina, foto miña.]