Eu son das de líquido final.
Das que se afunden en gases pechados.
Oven, oven, oven… minto.
Porque creo que para encarar, ou ser
-non para estar, non para zafarse–
hei vomitar, ou mellor deixar caer
turbiedade que é auga suxa,
axitada os días roxos,
pero sempre aquí, clara con
anaquiños de de todo, restos que me restan,
manchas flotando se amaina,
algún xoguetiño bonito estrago
-que non sexa de peluche, por favor-.
Hei babear e respirar e renacer.
Sei do que falo. Necrosis.
Prometo e predigo a caída do corazón negro,
a miña parte morta.
***
DÚAS COUSIÑAS:
1. O verso "axitada os días roxos" debería ir nesa liña, pero comezando á altura de "suxa". A plantilla do blog non me deixa sangralo, asi que aquí vai a explicación do cambio de lugar no poema.
2. Encantaríame poder activar o recadriño de comentarios para que todo o mundo que queira, poda escribir algo, pero o mesmo de antes, o blog négase...
Calquera cousiña a: nana_coromoto@hotmail.com
Mil gracias e bicos,
Ana
