No avión, zumbidos ácidos pero controlados polo seu peso e dimensión. Coa cobertura propia dunha manta véxome envolta no motor xigantesco. E no medio de tanta vitriedade diseccionada polo meu oído aparecen estes poemas.
Aí atopei a simetría dos cadros cain-abelianos de Jose do vrau que nos coñecimos e tódalas pedras e tódalas intencións do asasino.
María Salvador botou un fiíño a voar dende a súa fiestra á miña ó ler o libro colectivo Transgeneración 1.0. invitándome a Oniria. Eu que só vivía nas páxinas da capa do rei dos soños, non vin opción máis axeitada na chegada do inverno.
Qué pasada estas,estes poetas tan noviñ@s coa decisión afiada e a voz intacta.
Outros recitados por ela mesma en:
Ciclo Radiografía e no seu myspace.
Letriñas e moito dela:
no seu blog e web.
Reseñada por Elena Medel en Poesía digital
