domingo, 28 de febreiro de 2016

Os domingos son o peor do mundo ou Nordés de medo e velocidade / *Venirse arriba y luego enseguida venirse abajo



Esa ginebra sabe a flores
Mk.
 
 That it can't be disarmed
Fugazi, "Turnover"


Facerse                       a vivir sen          ,         /(só) (só?) preciso atopar un lugar dentro de min para o desexo               en curiosa marcha, en marcha curiosa en min                             always
nin puta idea de ónde ese carreiro ou veiga a carón/
e logo
eu agora volver ser antes
non como a de antes, senón                 ser antes.
Aínda sabendo que é o Outro o que marca o -meu- pulo, evitar non sabelo porque non podo non funcionar con. 
Volver ao punto nunca exacto onde eu non sabía ser aínda sendo.
Usar a histeria como coñezo á perfección branda a miña boca. Para comer.

Si, "eu"
noxo de puto pronome                               verás auroras como sangre, ahhhhhhhhhhhh
patinarás nos teus referentes,                     verás auroras como sangre
buscarás a verdade,                                    verás auroras como sangre
todo volverá ao símbolo do que nunca chegaches a sair, a materialidade seguerá á espera detrás de
ti regresarás ao idealismo,                          verás auroras como sangre,
camisa de cadros, felpiña de leñador, volverás ter o pelo longo, moitos amigos, acodaraste nas barras, non deixarás de ler, pero volverás aos bares, a ser esa            baixo a influencia,
persoa que escrebe e que só ve unha imaxe vermella, o pintabeizos da meiga do norte por toda a face perseguindo a Sailor e a Lula,                    verás auroras como sangre,
teus latexos rotos porque aínda nunca aínda antes fuches quen de usar
"f r a g m e n t a r i o"
aínda non crerás nos mapas como as nenas cren nalgo santo,
aínda amarás a arte e odiarás os museos.
Aínda non saberás que algún día escribirás sen proxecto, sen proxectarte.
Aínda non o saberás pero estarás sendo, o agora de volta, neste inicio de adultez que non acaba de chegar nunca.
Si, verás auroras como sangre. 

[Futuro que ya: arderás absurdamente nun Chile imaxinado, Red Bank esquecido, Colorado puag, na Praza de Cervantes, na Rosalía de Castro. En Coslada capital. Na Plaza de San Ildefonso, agora Plaza del Grial,
pero iso aínda non o saberás. Non estará pasado.]

Xirarás & xirarás mentres non decides nada semellante ao que fixo a Akerman, porque...
-pero Ana...tan terrible? tú eres una ganadora!
-lo sé, Fernando.

A verdade, a verdade, a puta verdade, a beleza! Pelexaraste nos bares por ela(s)
coas mozas das amigas: que citan a Adorno cando se fala de punk,
discutirás coas que teñen grupos e non saben quén é/cómo fixo Black Flag. Coller a furgo, autoxestión, ai! saber saber ocupa tanto lugar!
:xente con programas de deseño, CARTELAAAAAAAAAAAAAAZOS
:xente con medios, e almofadas REFUXIAZOS!
cos deberes feitos, TRABALLAZOS! -concello, cooperativa, doctorado-
ole ole ole, qué voen todas as vosas almofadas. Eu seguirei espertando con paxariños durmiendo al raso. 
:xente con todo todo feito e moito moito pranto
:xente acomodada no seu corpo á que só lle resta o existencial "quero darme?" "me compensa?"
:xente que pode decidir, que non está atada ao seu desexo/gonzo espírito de curiosidade/ligazón extrema
-méteme en líos pero tamén sostén-
Grolo!*
Xente qe non está obsesionada coa rebelión dos novos, que pode pasar páxina / cumple anos.
Grolo!*
xente que non mira a felpa da súa camisa nin a celebra.
Grolo!*
xente grande, que sabe ser agora e non antes. Que non ten medo con copar o espazo, COPAZO!
Grolo! Grolo! Grolo!***
*Así é como eu acabo borracha. 

Vós todos, adultos brancos e brancas, a vosa vida en líña recta sacádema de diante! Outro trago!* vosa
disciplina o b s e s i v a: noxo.
Eu quedo aquí vendo auroras de sangue sicialiana, perdéndoo todo por falar
cecais sexa eu, e non a xente, a do pranto. 
Grolo!*
Grolo!*
Grolo!*



Remexer a inclusión


mércores, 24 de febreiro de 2016

/cocaine-tears-fall-or-maybe-i-dont-know-what-i Remix






E -isto é de risa!- como odiamos a síntese
a arte escrita con maiúscula (edicións caras serias)
o libro que nos quedou aló no bar á noite era En resumen,
ise,
dun literato que non político
dun posíbel noutro tempo da historia cidadán loiro da RDA,
libro casualmente cursi e bonito como un longo día de excursión. 
 
Aló quedaron os seus poemas á Gopegui - si, hainos ben casados, lévalle un montón de anos ademáis así que ten que ser amor e teñen fillos / -sí, una niña creo-,
aló quedou o pliego rosa, aló
o noso pedo e as verbas sobre primeiras veces
tripi-Ortigueira-Nordés-SemanaGrandeBilbao-d r o g a í n a -
-¿farlopa?
-sí, farlopa
viaxes en mal estado, medos ben levados.






(Este non poema fala de dúas cousas moi distintas, ás que nin eu lles vexo relación, pero a terán)

"(...) Le pagamos al amor con nuestra sangre, (...)" Zinaida Gippius


Nada de nada



La escritura llega como el viento, está desnuda, es la tinta, es lo escrito, y pasa como nada pasa en la vida, nada, excepto eso, la vida

Marguerite Duras

martes, 23 de febreiro de 2016

Extravío & Contaxio


(Sobre William Burroughs) 

En el contexto de esta escritura laberíntica en la que corremos el riesgo del extravío del autor perdido en el texto o por los constantes y expansivos comentarios, estamos ante la idea del texto como tejido en perpetuo urdimiento, como un tejido que se hace, se traba a sí mismo y deshace al sujeto en su textura: una araña tal que se disolvería ella misma en las secreciones constructivas de su tela.


*


 



El lenguaje que utiliza está tan alejado de la norma académica como de las distintas jergas y dialectos marginales norteamericanos. Con frecuencia sazona su prosa con términos de invención propia, construcciones gramaticales imposibles o palabras desprovistas de significado pero cargadas de sonoridad. Por todo ello, puede considerarse la mayor parte de su obra como poesía en prosa, ya que su intención no está tanto en la narración como en la evocación de determinadas atmósferas y ambientes, así como estados psicológicos extremos (casi nunca sentimientos). Para este fin utiliza el lenguaje, destruyéndolo y recomponiéndolo a su gusto, siempre consciente de que se trata de un código rígido y obtuso que debe ser dinamitado y reprogramado, intentando utilizarlo como fin más que como medio de expresión, ya que esto último supondría dejarlo en el lugar que siempre ha ocupado y que le ha servido para llegar a un estado de momificación absoluta. 
 
En este sentido, BURROUGHS, como Joyce , decide replantearse la base misma de la creación literaria, que no es otra que el propio código de comunicación. Es consciente de que un nuevo código transmite siempre nuevas ideas, y lo que es más importante: nuevas sensaciones. Para él, escribir es un acto físico de coordinación motora. Su meta es escribir más rápido de lo que se piensa, tal y como lo pretendieron los surrealistas por medio de la escritura automática. Este fin, aunque imposible, se vuelve deseable y útil como método de creación, o incluso de meditación. De la misma forma que la repetición de los “mantras” en el budismo zen es una forma de desproveer al lenguaje de su significado y limpiar la mente de todo pensamiento, ayudada por el ritmo respiratorio que dichos “mantras” imprimen al cuerpo; la escritura automática es una forma de liberarse de esa corriente de parloteo interno, encerrando los pensamientos en una hoja de papel en blanco y dejándolos fluír sin reflexionar sobre ellos. Es el monólogo interior de John Dos Passos llevado a su última consecuencia.


luns, 22 de febreiro de 2016

Carta-poema para GARCÍA FAET con motivo de nuestro recital en Enclave 11/01/2016...


Invitación a iniciar una correspondencia.  

[Cuando acabó el recital vino un señor -un ex-profesor de Filosofía de Berta en la Universidad- y me dijo: Qué bueno, vas a ser muy conocida. Me reí. Y le dije, desde luego que no, y pensé: de eso me encargo yo. Me acordé de Laxe, again, me acordé de que en algún lugar en algún momento el compa Oliver Laxe dijo, siendo invisible soy más peligroso. Sé que no es lo mismo para una tía, pero prefiero vivir siendo un autor, no serlo siéndolo, no llegar nunca a nada. Ah devir devir, a miña estación.  
Pero sonreí y le di las gracias.]

*

  Recital en Enclave 11/01/2016

v
v
v


(Carta de amor a Berta.)


Te escribí una carta que es la forma más pura de errar en la escritura 
 


1 HOLA 
 


Esto podría titularse:

El asunto de este diálogo es el amor (Platón)




DEVENIR FRAGMENTO DE UN DISCURRIR

O


pecho I palabra

hacia

cuerpo-> ruido





TIKI TIKI TI...de puntillas

vivo el remolino ojo salvaje momento que me hace ser no-lugar

todo lo que voy a decirte fue pensado a largo de días sin dormir

me va a explotar la cabeza

Escribí, fui la víctima (Enrique Lihn)

ERRABUNDEO: pecho-> palabra

atleta estatua (dice Barthes) bailarina boxeadora, digo yo

( esto es un paréntesis)




'Es pues un enamorado el que habla y dice'

Leérte la carta es obligarte a escuchar

naturaleza muerta:

mirar

espejo perfecto

no-presente

inexistente proyectil: escritura no verdadera

intimidad deshechada

misiva rebasada

de puro simulacro








_________________________________________________________









2 CONVITE




ARREBATO DE UN LENGUAJE CURSI Y CONSCIENTE PÉRDIDA

ser un ganador es una vulgaridad” Carlos Martínez Rivas

atravesar el código:

y cómo vamos a...

Las herramientas del amo no destruirán la casa del amo” (Audre Lorde)

atravesar el fantasma:

Fuerza de las estructuras, he ahí tal vez lo que es deseado en ellas (Roland Barthes)

así, es fácil volverse masoca.


"Debe el amor vencer,
vencerlo todo.
La muerte y la cursilería."


(Eduardo Lizalde)



Pero yo soy más de Emma Pedreira, que lo diría así:

'E eu -minha senhor- estimo,
que se amor aínda queda,
arrinco os ósos
para non retelo'





Y TE DIRÉ MÁS, ANTES DE SUCUMBIR:

Escribir que no se puede escribir también es escribir (b.)

Y yo volveré a escribir, como tú escribiste:
puesto que mi materia es la pérdida, / cuando las maravillas mueran / volveré a escribir (...)"



Plaisir

mancharse las manos con el texto

mermelada de fresa, idas venidas andanzas intrigas

yo mi anhelo y , tú tus aventuras

¡mintiendo cuando queda bonito !

Errar al escribir cartas

¿Vamos a hacerlo, pequeña? ¿Quieres?






_________________________________________________________








3. LA ESCENA .
RECITAR EN UNA CAMA (A LO TRACEY EMIN YE YE)





Delante de ti me convierto en una boquita peluda y mimosa, un gremlin bueno, sé que no puedo comer después de media noche, ni mojarme debo.

Lo más cercano a tus pestañas, mi respiración: balbuceos de fresas que duermen con flores y sueñan con muchachas que filman sus pensamientos... quiero transcribirnos como si yo fuera Kate Durbin y fueran las 3 de la mañana y tú te hubieras quedado dormida a mi lado yo pasaría a limpio todo lo que dicen en la tele: está echando una serie americana de tías con tetas grandes, cambio el canal y es una peli de Catherine Breillat -por supuesto esto es un sueño- y yo siento que soy el mechón de pelo rosa cayéndote entre las cejas, y peleándose con el pegamento de una calcomanía que no sé de dónde ha salido, ¿y por qué va a interesarme menos el pseudoporno que las chicas? -ahhhh! sólo por poder usar esta palabra ya merece la pena escribir en castellano!- decía que por qué me van a interesar menos las de la Mansión Playboy, que las nenas de la Breillat, o directamente...Néa de Nelly Kaplan, esa suerte de caperucita de 16 que se lía con tíos mayores y escribe novela erótica.Nadie vió esa peli y no sé bien por qué las relaciono, pero no importa. 
Aquí dentro en la máquina de escribir de Durbin se oyen también los pájaros de Disney gorditos patitiesos, no muertos, pero esporádicos en su belleza, irregular por mano humana
Si, eu aínda non cheguei a ese punto donde o mínimo é o exceso, que di Olga Novo.





(Y QUIÉN SOMOS)





Sobre la zarza ardieron las palabras. Una flor

rompe el tiempo,

del límite del cielo nace una mano contra.



Ana Gorría






_________________________________________________________









4. CAMINAR



Elegimos la deriva el continuo

Nada de anulares para habitantes de casas: husband.

Nada gratis, nada de memoria, nada por sistema, nada por nadar.

Con todo lo que eso tiene de no.

De fuera

De blanco de flechas

De manzana envenenada

De rio peligro
tú no sabes lo que es una familia”

este verso ya no sé de dónde ha salido. Pero es mentira:

podeis ser ya padres, pero yo sigo siendo hija.



Y sobre este desierto que fue Galicia retiro de tres meses a paisaxe apréixate , me preguntas ¿Soñaste con Madrid?

Qué pregunta, lo nuestro es amor fou.

¿Y cómo puedes tú vivir fuera del Estado?
Cebrian y López Vega cuando me escriben mentan la hipócresía de la sociedad americana y recuerdo aquella vez que yo fui 15 días a recuperar el amor y sólo me traje la sensación de deambular con medias verdes, una balaustrada de metal sobre la nieve, imaginando Red Bank al que no me llevaste, cabrón con descapotable - cabrón con amigo sosteniendo el candelabro - cabrón silencioso en la tasca más antigua de la ciudad pro-ley seca en otros tiempos.

¿Qué haces tú por esos mundos?

Como si ya fuera poco dificil,

añades como elemento espacial lo transatlántico. FuuuuuUfff...









_________________________________________________________






    5. LA POESÍA



LA POESÍA .Le escribirte tu carta de amor a Olga Novo. Y no es por celos, pero tengo que decirte una cosa, en realidad primero me lo dijo Alba: Olga no es única en su especie, todo lo contrario. Olga, trabajé con ella en la facultad, en una revista literaria. Ella era mayor, me hacía mucha gracia, las lagunas literarias se las merendaba en una noche,
habló de ana karenina o de madame bovary
Así que cascarse, despacharse, ventilarse o como lo dijo ella en gallego chimepeimo! Nunhcas horas! O meu espítritu ruinoso NOn SE FÍA -como diría angelica liddell- no se fía de quien fai sempre os deberes á súa hora!

Al margen de los intringulis de contactos que te podría contar en la xeración dos noventa, sólo te diré que leas. Que las leas a todas. Que son muchas y muy diferentes y que eso que dices de ella, de qué pino feminista se ha caído, es un caldo de cultuvo allá en Galicia. En Galicia la cultura es una burbuja para bien y para mal. Nuestro pequeño pueblo con demagogia y alzeimer itra para delante básicamente protegiéndose. De esto sabemos bastante nosotras, pero no ataca no ha llegado ni a ese punto. Ni tiene mundo como para saberse especial. Así, en un profundo aislamiento se lee europa y se busca poesía mapuche, japonesa y chicana a la que traducir. Sin saberlo, mi cultura es una dolescente punk a la que han educado en clase de ballet. Una alumna aplicada con chupa de cuero. Eso que a ti te interesa: la torrencialidad y el cuerpo, es su razón de ser.
En esta edad identitaria se busca desde todos los márgenes, y así es como llegan mucho más fácilmente nuestras escritoras que las vuestras a la poesía erótica. De verdad que parecen todas feministas, y casi lo son. Desde luego sus poemaslo son. De verdad que parecen muchas anarquistas y casi, y algunas sí, Novo en concreto, lo son. Pero luego llevan vidas de personas normativas. Y mucho más que eso, están a muerte en el sistema. En ese sistema funicular / que no existe para nadie más que para nosotros. Ahí si, a muerte los premios, a muerte la norma de la lengua -los reintefgracionistas no existe, estáns descastados- a muerte pasar a la historia. Una histria mínima que desde fuera es punki, allí es mainstream y para el resto de la población no existe más que una bandera o un himno o una oración.
Nadie hace caso hasta que se lo quitan pero no se usa, no se ama, no se estudia, se enteiende, se necesita, o se mata.
Así que este es el caldo de cultvo de Olga. Y ya estaba Luisa Castro en los ochenta: Los versos del eunuco, y Pilar Palla´res , y Queizán y Romaní, pero puedo ya te digo tienes que leer a Emma Pedreira, a Castaño seguro la hasl eído pero es una esteta, y le también a Lupe Gómez, te caerás de la silla y por favor lee a Chus Pato y a Estevo Creus. Verás que todos son visionarios. Allá no se dice nosotros. Se dice nosotras y nosotros. Los señores de la cultura con corbata y nómina política hablan así. Muy loco. Creo que este ejemplo te puede despejar dudas. Y por retomar el hilo de Olga, te diré que ella se crió literariamente hablando con dos mentores: Carmen Blanco y Claudio Rodríguez Fer, de ahí sus referentes libertarios; y los simbolistas francses, y Novoneyra, y Valente, y el telurismo, el pensamiento-nación, el feminismo independente. Léelos a todos, es una comunidad que exclosionó esa década. Es muy importante esto que te digo, porque tú me dirás: en el artículo dije, sí comparte con otras de su generacióes uúnica en sus especie porque yo habl de su poética iracionalista y telúrica... y yo te seguiré diciendo no. Si ella dice

que para aprender este ladrido
al final hicieron falta
mil mujeres lavando sin cesar en el río de Saá
Y Federecci nos recuerda que el feminismo no ha conseguido cambiar la estructura, sólo hemos desplaxado la tarea que hacen otras para nosotras podamos pensar, no, no es única en su especie, no estamos aquí para hablar de estilo. Vas a tener que convencerme.

__________________________________________________________







    6. ¿ Y qué más? ¡Ah sí, látigo & caramelo!

    Y ahí yo te iba a decir:
    yo sé que tú sabes como quererlos menos, pero luego alguien cita a tu voz poética por ahí que dice: Quiero que me vea despeinada y que me arrope y me deje su olor de su cuello en mi ropa y en el pelo... y yo me había quedado con esto otro escrito por ti:
    SOY UNA COLECCIONISTA Y, /
    CELOSA Y SUCIA,
    / PALPO /
    LAS PÁGINAS DE MI ACUMULACIÓN
    Entonces, si estás en esa almohadita de algodón egipcio ¿Cómo vas a darme tu sabiduría?

    ¡Fascinio! 
    Insatisfacción 
    siempre a cuestas a golpe de amuleto  

un guardador de pelo es relicario

pensamiento podrido de tanto usarlo

y luego otra y otra y otra ave de présa.

Uf no!


Pero que nadie se engañe
Ninguna de nuestras voces poéticas renuncia y quizás alguien se enferme de nosotras

¿no? ¿no?

léase

En todo “nominalismo de los vivos” hay sujeto de poema. También lo hay en la risa ética de la teoría, que no es sino una reflexión sobre aquello que aún no sabemos. El sujeto del poema subjetiva el lenguaje contra el orden, transformando y transformándose: inventando vida virtuosa.   

Diego Sztulwark

¡A ver!







_________________________________________________________







7.


Eso no significa que estemos sanas ni que hagamos magia, este frasquito de tinta que escondemos después de tirar la piedra, el viento

lleva la sangre de Blancanieves dentro, 
también su tapa es corchito el dedo gordo de la niña arrancado por el cazador.

De nosotras se pensará que somos la manzana envenenada

la hemos limpiado antes de moder el polvo cada invierno. Nadie puede salvarnos
¿Acaso versos? No no no no:

Valcárcel Medina dice: «si es verdad que nos hemos liberado del arte, ha llegado el momento de decir: ¡viva la vida! y si es que seguimos necesitando el arte ha llegado el momento de asimilarlo a la vida»



Y ahora, para terminar voy a decir algo muy tonto,

cheesy

que te puede dar alergia

hinchazón muscular

sarpullido rojo y comezón

babeo

resuello

opresión en el pecho


después de haber llorado

vas a desmayarte sin respiración



yo sí quiero

escribirnos cartas

cómplices de crímenes futuros.

Rarezas del pliegue del lenguaje I lame el pegamento I seduce al blanco I comprende el goce
convénceme con tu respuesta

a pesar del miedo       a darse
("El abismo es un momento de hipnosis").
Hazme olvidar 

nuestro adiós cargado de muerte, Berta.



a. 

Compostela, 4-10 Xaneiro 2016 



(2013)

Sobre película-trauma canda nena que aínda non volvín atopar nin sei cómo se chama.

escritorio novo




mércores, 17 de febreiro de 2016

Fresa ou chocolate? tuttifrutti




 LOVE
[La catástrofe amorosa está quizás próxima de lo que se ha llamado, en el campo psicótico, una situación extrema, que es "una situación vivida por el sujeto como algo que debe destruirlo irremediablemente"; la imagen surge de lo que pasó en Dachau. ¿No es indecente comparar la situación de un sujeto con mal de amores a la de un recluso de Dachau? Estas dos situaciones tienen, sin embargo, algo de común: son, literalmente pánicas: son situaciones sin remanente, sin retorno: me he proyectado en el otro con tal fuerza que, cuando me falta, no puedo recuperarme: estoy perdido, para siempre.] 
 LUST 
[Denominación de la unión total: es el "único y simple placer" (Aristóteles), "el gozo sin mancha y sin mezcla, la perfección de los sueños, el término de todas las promesas" (Ibn Hazm), "la magnificiencia divina" (Novalis), es: la paz indivisa. O también: el colmamiento de la propiedad; sueño que gozamos el funo del otro sgún una apropiación absoluta; es la unión furtiva, la fruición del amor.
Roland Barthes ]


Encuentre la(s) diferencia(s)
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v

Notas sobre a vivencia das CUP, infiltradas na política institucional


Los límites de la política institucional: un encuentro con las CUP

: xenealoxía anticapitalista / saber que están ao outro lado das barricadas / manda a asamblea
Facer país
Crenza popular: o espírito da independenza solucionará todo. Maxia potaxia.
O Estado Español non é bo para ninguén
Outros vínculos populares /nacionais
Conxunto de clases populares -> estructura cooperativa
Isto non é o nacionalismo romántico da fronteira do século XIX
Capacidade de transformacións: soberanía alimentria, sanitária +... >suma de  s o b e r a n í a s
Finalidade de infiltrarse nas institucións: crear vínculos sociais/Mediar para despregar múltiples procesos socais.
Usar a lóxica de unidade popular contra capitalismo: crear estructura de unión entre estudantado+ sindicalismo + movementos sociais...
Base anticapitalista anuándoo todo, máis que a independenza.
CONFLICTO / DEBATE / DISCURSO > contradicción de querer reforzar o movemento de base estando xa no institucional.
Manter sempre o espazo político como lugar (de loita) asamblearia territorial  (isto é meu)Imprescindíbel ensinar o proceso (espírito D:I:Y:, isto é meu) 
Repetirse como un mantra: a estabilidade dura o que dura a estabilidade dura o que dura
EU: merda
remunicipalización
Código ético para blindar traballo institucional, que non cobren máis de___, que non estean máis de 4 anos> asumen que a corrupción é inherente ao sistema!!!
Ter moi claro que ista é unha oportunidade para que aparezan experiencias de éxito ou fracaso, non para representar a ninguén, senón xerar tecido: asambleas locais da cup, municipais... iso é o importante> PROCESO DE TRANSFORMACIÓN 
Coidar o discurso idealista e o factor da afinidade 
Ter moi claro que as institucions europeas non son reformables
d e s d e m o c r a t i z  C I Ó N Isto é meu non recuperábel: facer tecido europeo: populo europeo contra o capital e as políticas da austeridade atopar ista luita común con Europa: contra a explotación e o autoritarismo. 
Para iso:
-Diagnosticar cómo son os nosos sectores productivos, condicións laborais, e os do resto de Europa.
-Saber cómo enfrontarnos a modelos de xestión capitalista.
-Proponer un discurso independentista dende o control e a producción de espazos autoxestionados úteis na mellora das condicións de vida (construcción de soberanías: alimentaria+ sanitaria*...etc) 
-Recoñecer as limitacións da moneda única, sanidade... estudar cada aspecto antes de enfrontarse a el. 
-Tomar impulso de base: tratar os temas e facer propostas máis importantes para a vida: guarderías... 


AUDIO en Diagonal