venres, 6 de xuño de 2014

Mensaje desde mi barco amotinado.


Sobre facebook e a intimidade pública na rede

Ás veces entro nos vosos blogues, nos vosos tumblrs,  meto a boca no ollo da porta das vosas casas polas noites. Durmides apertados coa fiestra aberta e o voso portal é abresésamo, unha soa verba. As vosas fiestras invisíbeis falan de vós, comentan con quen vos escribistes privados onte.
Non sei de ónde saquei esta imaxe do corazón ardendo, de ónde procede. Só sei que podería non dicir quérote e seguir estoupando sen repetilo varias veces. Corazón salvaxe, iso teño.
Xs escritores só temos a repetición, dí Castillejo, somos loritos na porta do cole. Loritos que comen pipas e distraen a meniños que no seu primeiro ano resístense a ser escolarizados. Eu era unha delas, unha das que sabía que ata os seis mellor me viña pijama e mami. Quedar na casa pintando, iso é (o que é a) vida. -¿Entonces tu mamá no trabajaba?- No, pintaba en casa. Dejó la peluquería para crecer con nosotras. Hay mamás de muchos tipos, algunas hasta se mueren y dejan chilenos rotos pero enteros, chilenos borrachos que salen de pie de accidentes contra un árbol, tipo fotograma de Hollywood. Volver por la carretera andando de noche, como un zombi completo. Desenpolvarse la chupa y seguir caminando. Asustarse mucho eso sí, pero seguir caminando, y menos mal que mi papá es paco, concha tu mare... Chilenos de ese tipo que sólo piensan en seguir caminando.

Revuelta multitudinaria a un orden establecido é o que teñen montado os meus glóbulos blancos: matan por defenderse, non dobregarse. Mónica dí: tenemos poderes mágicos. Qué quieres decir, le pregunto. Pues que te miras al espejo cuando la vida te ha golpeado tanto que ya piensas nada me tira. Dimo co pelo moi alborotado, ten unha negrísima melena cotenuda coma a rafia. Literalmente, lle contesto. E ao tempo pensó que a min non me pasou nada, que isto que me pasa a min non é nada.
Non durmir ata as tres da mañá escribir no lugar de nunca enfermarse non chorar poder chorar pero non chorar seguir camiñando. Dende Setembro non levanto cabeza, pero aquí estou, sego camiñando como as protagonistas do meu conto "Charol e ketchup", como a felicia de Atom Egoyan, resistir e seguir camiñando.
Revuelta multitudinaria a un orden establecido é o que teñen montado os meus glóbulos blancos: Matan por defenderse non dobregarse. Obríganme a non confesarme antes vós. Non abrir as comportas da miña casa. O grande segredo do feis segue a ser a privacidade de quén te espía- recita a miña profe de escritura-. [Profe de escritura, dime tita, seica ti precisas diso? ]

Sí, esta semana me di cuenta que no podía seguir entrando en todas vuestras casas y quizás abrir la mía tampoco, pero ante esta idea me compro una revista de modas, retiro el pelo del cuello y pienso: antes muerta que sencilla. Realmente no quiero ser humana. No quiero reaccionar como una tortuguita encogida al miedo. Miedo humano a lo que sea.  No quiero que mi manifiesto sea la reacción de esconderme. Lo único que quiero es que cuando alguien lo haga, yo entenderlo y seguir adelante. Por mucho que quiera a esa persona. Seguir adelante, sin aleccionar. Sin pararme. Darte la mano y seguir adelante. Que no quieres venir, mira, así es como lo hago. Vén, no tengas miedo.
Non sei de ónde saquei esta cita, pero me representa. Si, esta semana decateime de que só podería entrar nalgunhas das vosas casas: toca elixir. Tomar decisións. Dicir sí e dicir non. Ou polo menos facer (o) exercicio. Como sempre, seguir entrenándose.

Ningún comentario:

Publicar un comentario