xoves, 3 de xaneiro de 2013

Albada transparente


Non vou escrever
Non vou espremer nengunha ideia
Menos mal que están os carteiros
os do lixo
os estancos abertos
os almorzos para a xente que vai limpa xa
e o odioso bos días da farmaceutica tamén.
Menos mal estas costas,
nas que súo
as bágoas
así non teño que pensar en nada porque non choro.

Por qué me anoxo?
Cecais é só este fin de festa
este non erguerse
este non-almorzo
á mañá despois
na que os paxaros son amigos porque están vivos
e seguirán o meu camiño ata a casa
de volta
qué casa
a outra 
a que deixo
e queimo
a que era o amor- o día - beleza - o salvaxe.
Isa casa.
A miña.
Que xa non teño.


E os paxaros prúen co seu piar mencendo
e onte pensei en esquecerte antes que o galo cantase
pero me apertei a ti diminuta
como se foses dez anos máis.
Así abrin a boca
caeu unha baba
bágoa de desexo contido
unha pinga salgada e transparente
(proba) na escena do crime.

Ningún comentario:

Publicar un comentario