O outro día no Nasti levamos unha boa sorpresa, entre outras marabillas (Villaroel , Arponera...) apareceu o Capitán. Coa súa voz sonora, profunda, a súa cara de neno obsesionado, a súa escuridade palpexante (latexante de pálpebras), falando dunha fronteira que nos gusta. Namorei ao instante.
Non atopo algo bonito para colgalo así que teredes que subirvos á nube e viaxar nela como se dunha enorme e asasina balea branca se tratara.
Ningún comentario:
Publicar un comentario