luns, 31 de outubro de 2011

xoves, 27 de outubro de 2011

F de...

Ti é-la máis fráxil.
Esa é a túa forza.

[da película Pina]

mércores, 26 de outubro de 2011

sábado, 22 de outubro de 2011

O Sol está en Sydney





Bela xente de Sydney, o que ides vivir vai cambiar as vosas vidas... para sempre...

Máis medo, sempre cara'diante nos nosos triciclos!


 Falabamos onte de El Resplandor, pola zona de Jacinto Benavente. Ir ao baño nunha taguara ibérica dábanos tanto canguelo que soñabamos con recuperar os nosos triciclos... Falabamos do medo e das imaxes del. Non hai destrucción sen conflicto, non hai conficto sen culpa, nin culpa sen medo.
Sen medo non hai culpa, sen culpa non hai conflicto, sen conflicto non hai destrucción, dicían os da Iglesia del Juicio Final & El Proceso.
 Moi mal andamos se sen motivos radicais calquera cousiña nos serve para pelexar, non comunicar e ao respecto faltar. Por iso eu busco tanto a luz, e prefiro pasarme de cor, que deixarme caer na pérdida, na miseria e a autodestrucción.

Peladeade maldtitxs, pedalexade*...

The Begining of everything!


Punk e Poesía!



Comunes, un lugar onde abordar todas as dúbidas que temos sobre as licencias libres, copyleft oy creative commons e un espazo de liberdade para a arte libre, en tódalas acepcións que quera entenderse!
a desfrutar!


[foto: roubo ao twitter de PatriciaH, Madrid rúa de Alacalá con Gran vía dende o estudio de radio círculo (de bellas artes)]

domingo, 16 de outubro de 2011

De sirenaxx a criminais. Nunca máis imos perdir permiso!

Hoxe comeza a nova etapa do programa Cantos de Sirena en RADIO UTOPÍA.
Haberá moitos cambios nesta nova estación, o principal o cambio de nome: CRÍMENES FUTUROS será como se chame a partir de agora. Precioso, non si?
Pois teño a sorte de pertencer á troupe de colaboradoras que se presentan hoxe dun xeito moi orixinal argallado por Á. 
Se queredes escoitalo en directo na páxina de Radio Utopía AQUÍ, dentro dun cacho, de 18.00 a 19.00 (así como todos os domingos). Se non, xa informarei de onde estará colgado. Feliz domingo de okupación e radio!  [>>>>informo que está colgado aquí, e se lle dades ao play, aquí mesmo! ;D]



 Hotel Madrid, Madrid, madrugada 15-16 Outubro, foto de FotogrAcción

R de Revolta ou máis ben D de Defensa



Hoxe unha señora maior en sol: non estamos pedindo nada, non estamos pedindo cartos...
o que queremos é calidade de vida. Queremos sanidade, queremos traballo, queremos tempo...
Iso é o resumo de todo.
Perfectísimo.
E eu detallo: queremos coma vós poder pasear os domingos, non servirvos o que queredes mercar os domingos (e os sábados) antes e despois dos paseos. Queremos ser persoas despois do curro, non estar esmagados das 40.000 horas de presión -non só no que a traballo se refere, senón pola inseguridade da pirámide absurda (o que me mandan non o que sei que teño que facer) e polo medo a perdelo. 
Queremos estar tranquilxs e non rezar para non enfermar, porque temos médicos non só que poderemos pagar, senón que estes non estean á súa vez explotados e unha guardia consista nun médico para dúas alas dun enorme hospital (situación real vivida nun postoperatorio con infección que durante case 48h . ningún médico visitou; cidade: Madrid; hostital: ala do clínico de uroloxía (a operación nada tiña que ver coa uroloxía) con cristais rotos nas fiestras da sala de espera e camas e encamamentos dignos de hospital de campaña da serie Mash (4 por cuarto...).
Queremos traballar do que estamos formadas, cobrar o que temos que cobrar por categoría e estudios, queremos non pagar alugueres do 60% do noso soldo, e que a decisión de ter fillxs dependa da nosa posición política na vida, ou do que nos praza, pero non do non ter qué levar á boca ós últimos días do mes...
Queremos que a xente que vén detrás (filliñxs ou non) sega podendo ir á universidade, e/ou acceder a formacións reais, e que os nososa traballos sexan profesións (sexan oficinas ou oficios ;D) e non precarios obradoiros de compra e venda [con bacalao a soar (ou sen él, despois de xornadas de dez horas, xa o oes ti soa...) e horarios totalmente inhumanos para os que venden, e para os que mercan alteración da orde e dos tempos de lecer, e incitación activa a que o despexarse sexa consumir...-)
Queremos ver o sol e respirar dentro da casa, isto é, ter máis dunha fiestra e vivir nalgo máis de 30 metros2.

Por todo isto eu estiven en sol, estou en sol e estarei en sol. E con SOL vos digo o que dixen sempre: enerxía e beleza de sobra. Ninguén nos vai quitar o que é noso, e xa que nos ides facer pelexar por seguir vivas (isto implica dignidade, non supervivencia), preparádevos, porque así, con unllas e dentes comeza...!


 [qué baixón, os que teñen medo de que se lles desmonte o chiringuito, jajajaja, en vez de falar de España falan de fóra. mirade qué portada se montan, jajajaaja, joe, como dicía unha colega fai pouco, a de risas que unha bota coa prensa seria! (aínda que en realidade non teña un pelo de gracias a manipulación informativa, e a escena extrema do rapaz!)]

Istas, son as fotos reais:
 a mani polo día

a praza á noite

xoves, 13 de outubro de 2011

Will u uuuu...touch me?

Vai moito que devecía por facer radio, así que cando se me presentou a oportunidade, non puiden máis que dicir SI, SI, SI, SIIIIIIIIIIIII,
Semaniña de estreno do curso e iniciación radiofónica: Comunes e Crímenes futuros...
iiiiiijjjjjjjjjjjjjjjaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

 
[xa vos contarei por qué esta é a banda sonora desta entrada...]

mércores, 12 de outubro de 2011

Señorita Uva + Lilits

Señorita Uva! (antes coñecidas como Lady Grape!)
as Lilits! (que chegaron dende Chile)


Jo, qué noite!
[Madrid, 11 Outubro, Sala Silikona]

Pública, pública, pública...



qué profesional comendo chicle (e recochineo) no traballo, ole! qué forte, e qué valente é algunha xente, carai...!

*

Facemos 6 mesiños








15 razones para seguir indignadxs! (Artículo original, aquí)

Desde Madrilonia queríamos contribuir a generar un clima de movilización social de cara al 15 de octubre y qué mejor manera que aportando 15 razones para seguir indignados. Aquí os dejamos con una buena dosis de despropósitos y vergüenzas monumentales que a buen seguro animarán el cabreo y las ganas de tomar las calles junto a miles y miles de personas en todo el mundo. Mucha gente en la que sin duda confiamos.

1. Desde que comenzara la crisis, los rescates bancarios han comprometido 5,3 billones de dólares de los estados europeos, esto es, más de 20 veces la deuda pública griega, o más de 4 veces el gasto público en educación y sanidad de todos los países de la Unión.
2. Desde 2009, los beneficios financieros están relacionados con el incremento de los intereses de la deuda pública de los mismos estados que rescataron a los bancos y que por lo tanto se vieron obligados a endeudarse. Un ejemplo claro: los bancos europeos obtienen enormes beneficios gracias a que el BCE les presta al 1% un dinero que después dedican a la compra de deuda griega, española, irlandesa o portuguesa con rendimientos entre el 5% y el 12%.
3. En estos momento hay en Europa 100 millones de pobres (aquellas familias que no ingresan el 60 % de la media de la renta de sus respectivos países) un 50% más que en el año 2000. En España, durante 2010, un tercio de las familias declaraba no poder llegar a fin de mes.
4. En los últimos tres años se han aprobado las reformas de pensiones más restrictivas de toda la historia de Europa. En Alemania la jubilación se ha prolongado a los 67, y se amenaza con llegar a los 70, en España ha aumentado también a los 67 años, en Francia a los 62. Al mismo tiempo, el dinero depositado en fondos de pensiones privados de los grandes países de la Unión, apoyados con subvenciones fiscales, alcanza los tres billones de euros, esto es, tres veces el PIB de España.
5. Entre 2000 y 2010, los gobiernos de la Unión Europea han reducido diez puntos porcentuales de media el tipo máximo del impuesto sobre la renta, esto es, el impuesto que pagan las rentas más altas. En España, para las denominadas clases medias la presión fiscal sólo ha bajado un punto desde 1993.
6. El fraude fiscal representa en España entre el 20 y el 25% de la recaudación del Estado, 10 puntos más que la media de la Unión Europea. Los cálculos del fraude fiscal lo sitúan entre 60 y 80 mil millones de euros, pero según Gestha, el sindicato de los inspectores de hacienda, cada año se defraudan 165.000 millones de euros en nuestro país.
7. La inversión sanitaria del Estado español es de alrededor de 65.000 millones de euros al año, bastante menos de lo que supone el fraude fiscal y casi dos puntos menor en relación al PIB que la media de la UE. Recortes y copago se venden como imprescindibles mientras que las primas a los seguros privados han aumentado un 6,8% anual durante el periodo 2006-2010. Las comunidades con mayor penetración del seguro privado (Madrid, Cataluña y Baleares) cuentan con un menor presupuesto sanitario público per cápita.
8. La privatización es presentada como algo inevitable, pero los datos demuestran que no supone ningún tipo de ahorro, sino todo lo contrario. Concretamente en Madrid, la construcción de siete nuevos hospitales ha costado 650 millones de euros, pero la Comunidad habrá pagado al final de los 30 años de concesión 3.750 millones, unas seis veces más.
9. Los recortes en la educación pública tienen que ver con una estrategia de apoyo y fomento del negocio privado. Por ejemplo, la Comunidad de Madrid ha elevado de 10.000 a 30.000 euros por miembro de la unidad familiar el límite de renta para la desgravación para aquéllos que confían la educación de sus hijos a centros privados mientras prescinde de unos 2.500 profesores de la educación pública.
10. Desde 2008, en España 350.000 hogares han sido desalojados. En el segundo trimestre 16.464 familias fueron desahuciadas, un 21% más que en el mismo periodo del año anterior. Estos datos son aún más sangrantes considerando que en España hay 3,5 millones de viviendas vacías según la Plataforma de Afectados por la Hipoteca.
11. En España la ayuda a los parados sin prestación es de 426 euros durante seis meses, mientras que la inversión militar es de unos 420 euros por habitante al año. En 2010 el Estado invirtió 1.500 millones en compra de armas, más de lo que supone el ahorro anual por el recorte de las pensiones que equivale a 1.400 millones.
12. La alta dirección y los consejos de las empresas del IBEX 35, esto es, 540 personas, obtienen salarios por valor de 615 millones de euros, lo mismo que 40.000 trabajadores con un salario medio.
13. Poco más de 150.000 superasalariados cobran lo mismo que los tres millones de trabajadores que menos ganan en España. El 40 % de los asalariados españoles cobra 850 euros o menos al mes, y el 55 % no llega a los 1.100 euros.
14. Si tenemos en cuenta que en España alrededor del 86% de los nuevos contratos son temporales y que los salarios decrecieron un 10% entre 1995 y 2010 podemos afirmar que la precariedad laboral es la característica que mejor define nuestro mercado laboral.
15. Según los últimos datos, 4.833.700 personas están en paro, una tasa del 20,89% de la población, el doble que la media europea. Los más afectados son jóvenes menores de 25 años (tasa del 46%) y migrantes (sin contar a gente que no tiene permiso de residencia, la tasa es casi del 32%). Para estos últimos la situación es aún más delicada porque para la renovación es necesario tener empleo, cosa muy complicada en estos momentos.

Perfil perfecto

Qué namoradísima estou deste home gordo, do seu perfil groso; qué namorada estou dos detalles que nos van contando a historia, desenrolando (hai unha verba propia para isto, pero agora non a topo) a madeixa nos atopamos, cos nosos ollitoscorazónalma&intelixencia, qué manera de tratarnos a corpo de raíña, qué xeito de ternos en conta, de coidarnos, de dárnolo todo, sen dicilo en alto, sen presumir de que é un grande amante.
Ais, qué namoradísima estou de Hitchcock.

[por unha vez os xornais do mundo e máis eu concordamos!]


[Ata nos trailers fai agasallos ao espectador. Ollade a presentación da personaxe que máis aló do segundo primeiro (da película) no que perde a vida (toma eufemismo feo para falar dun asasinato!), nunca máis o imos ver, buaaaaaaaaahhhhhhhhh!]

martes, 11 de outubro de 2011

I am, u r, we will RESIST!


cando estiven na Coruña, coa aelg e demáis xente, falando supostamente de crear e de blogs, sentinme requetebén. O ambiente era o dun niño poderoso, dunhas ideas fortes, dunha resistencia apaixonada. O Leo dixo algo que me atrapou, e ata agora non me decatara de que este pode ser o núcleo duro de moito. O relacionada que está a resistencia co éxxito futuro, só nosoutras o sabemos, nós que perdemos séculos disimulando que somos conscientes de moito ou todo: culpa? Non, simple supervivencia. 
Ben, pois o Leo dixo que no que se refere á lingua, el e moitas persoas que con el traballan, queren centrarse na resistencia, nos xa falantes, en coidalos, protexelos, ou vivirmos como que si, para que esa vida, na nosa lingua, sexa real. Claaaro. Agora, rebuscando temazos da revolución, volvo atoparme con UR e penso nas súas verbas, neses 20- 30 nenxs galegofalantes (fronte aos 60 castelánfalantes e rapaces do resto da Península, era así a historia?) que puideron comunicarse na lingua propia, no noso país, durante un campamento de varios días, grazas á consciencia e persistencia de xente coma Leo -e del mesmo-.
Así, que como él vos digo: a clave está na resistencia.
I am, u R, we will RESIST.........................

luns, 10 de outubro de 2011

Pechar discotecas, morder pescozos

Para min a discoteca a pechar sempre será a Ruta 66, ah, canto odio ese sitio, cantas malas novas, canto desacougo. Canta escuridade que inxecta os ollos ao sair á lus. Pero atopo esta canción e non podo máis que sorrir. Mañá é noite de festa e se me deixan mordelas (ver anterior post) cecais pecharemos algunha discoteca da cidade máis bonita do mundo.
[aquí unha versión máis desesperanzada!]

Quén? quén?


Díganme quién necesita
un mordisco de vida, 
para llevarlo a bailar.
[roubado do Twitter de Anhelo Escalante, foto minha]

América, the beatiful...

e nós preparadas xa para o 15O...

Fucsia

 E qué ben o pasamos!...
 *
La noche fucsia de Rizoma  
Conciertos / Especiales
 
Una avalancha de personas invade el escenario. Algunas llevan bigotes de peluche rosa, otras parecen salidas de una revista de tendencias, él –un chico con una buena barba- se ha disfrazado de ella esta noche. Bailan sonrientes en un estado de trance líquido. Sudor, pogo en vertical, guiños a lo extraño. Tres chicas de Londres aporrean sus instrumentos. Son Trash Kit que respiran primitivismo mestizo reivindicando sus orígenes filipinos y africanos. Han venido a hacerte bailar travestidas de punk. Salta, grita, rompe. Con sus descargas adrenalínicas de dos minutos estas grrrls dinamitan géneros, género y convenciones. Te lo explican a través de sus influencias en el fanzine que se autoeditan: I Love my Guitar. En el escenario te desmontan con su inmediatez y compases rotos. Todas fuimos adolescentes saltando sobre el escenario.
Antes Halo Halo anunciaban el inicio de la fiesta de los bichos raros. Pese a que comparten batería con el anterior grupo (aquí cantante y banjo) y universo, Halo Halo dan un paso atrás en la cadena evolutiva, aún más primitivas. En su música predominan las melodías definidas por un esqueleto de punteado de banjo, deshilachado por la percusión e hilado de nuevo por extraños juegos vocales. El resultado de este collage, sin saber muy bien cómo, vuelve a ser punk. Otra vez puedes sentirte viendo a las Slits o las primeras Raincoats.

“If it’s not your party, you don’t have to cry if you don’t want to…” porque en el Rizoma había alegría para todos.
Salto de cama comparten sus secretos de cama interpretando canciones de campamento llenas de nostalgias de punto y macramé. Si echabas de menos las guitarras eléctricas tu momento llegó con el rock n’ roll de Greendogs. Cambio de registro pero no de intensidad, sucedió con Narwhall: sonidos electrónicos y percusiones desmembradas transformaron la gravedad verde del anterior grupo en amniótico humo.
A última hora el pop blandipoético de los afamados Hidrogenesse  rompió la pista del Rizoma, y nuestros pasos no pudieron más que perderse en el ñoño electropop de estos modernos, en el corazón del retiro.
A la salida del festival todas las caras eran de placer: ¡media sonrisa y complicidad!
Texto: ac & A.A
foto: Rosa Ponce

Halo Halo - HEY! YEAH! from Jack Barraclough on Vimeo.

domingo, 9 de outubro de 2011

Anhelo de XYX, xenialísima!!!


Guau, A INTRÉPIDA Anhelo das marabillosas XYX, tamén escreve e tece... jajaja, qué tía! aquí vola deixo coas súas outras faces...


A.E. Yo comencé a escribir desde los 12. Estuve en un colegio privado donde nos daban clase de mecanografía, me compré una máquina de escribir de volada.
Escribía un chingo, chingos, tenía blogs desde el 2001. Luego cuando me involucré en Nene y tocaba en Taladro Supremo, tuve que pararle, poco a poco me fui alejando de ese placer.
Cuando me vine a vivir a Austin ya no hacía música, estaba como en un limbo de no saber qué diablos hacer, y mis relatos eróticos fueron un accidente vil, estaba ilustrando y se me ocurrió hacer un proyecto de muñecas de papel. Encontré una editorial que sacaba cosas eróticas, foto, literatura, etc., les propuse un libro de muñecas eróticas y me dijeron que si no podía complementarlas con algo de texto. Me dieron 10 meses para escribir 25 historias.


[grazas, meu sol, polo link!]

sábado, 8 de outubro de 2011

Na pescuda do tempo gañado



¿Ti que tipo de escritora vas ser es?
(Alberto Lema desvela tamén ista outra cara do espello...)

terror-writer, cecais...
;D


Quero destruir o mundo!

Razón polas que odio me da medo  o xornalismo hai moitas, pero unha delas, (a que afuma todo?) está ben exemplificada nesto que conta Alberto Lema en ¿Quieres hacer el favor de leer esto, por favor?

- Este distopismo tuyo, esta querencia apocalíptica ¿se traslada también a las novelas?
- Creo que sí.
  Recuerdo que una vez un periodista  simplificó una frase mía en una entrevista, y el titular decía:
  Quiero destruir el mundo.
   y mi madre me llamó toda alarmada, Alberto, por qué dices esto? qué van a pensar de ti...
   (...)




Revolución en microcápsulas



Esta sí que é música para a revolución, e máis que para, pura revolución (da linguaxe e dos poros!) ea! e non o digo por amorrr!
E para as fans de campamento ñec ñec, ensaladilla rusa, andade atentxs ás afeitaperros, que este xaneiro a cidade vai arder e se EXTINGUIRÁN (até) OS INSECTOS!!!iiiiiiiiiihhhhhhhhhhhhhhaaaaaaaaaaaaaaa!!!


Aquí vos deixo tamén coas fermosas e revolucionarias XYX!

Toma a túa praza XA!

Mirade ben o que facedes co voso voto ou non-voto, que iste é o panorama que vén nas cidades, as que non o viven xa! Ademáis de predicar unha austeridade que xa sabemos todxs onde van aplicar, todos estes políticos lavamans teñen unha ética da compra-venda e seguridade extrema (quero que a miña filliña xogue tranquila nun parque verde, non que se rompa a crisma nunha explanada de cemento arrodeada de polis con armas cargadas), que repercute no noso día a día, tendo que currar/mercar os domingos, deixándonos en puras prazas de cemento, ou formigoneiras abandonadas, e sen forzas para falarmos entre nós -que nos acabaremos odiando-. E mentres, elxs?... eles mentres, collen un avión ao campo máis virxe imaxinado, corren ás súas praias privadas e vivendas construídas na mesma costa saltándose a lei de protección destas, e se reúnen as fines de semana LIBRES cos peciños metidos na auga da piscina cos millonarios amigos, á beira de un té xeado, ou dun cafesiño quente -mampara de terraza para o inverno mediante... -.
Así que xa sabedes, para os que soñades coa vida deles, pensade que ó mellor neste momento histórico que nos toca, non o ides conseguir e que se podería vivir preciosamente máis libres e en contacto cós outros (e cun soldo digno para vivir, como ten que ser, e non como nos queren facer crer que non merecemos, ou que somos culpables por telo) e en contacto coa natureza, e non nesta absurda precariedade da compra-venda e a ausencia de tempo noso, en desesperanzadas extensións de asfalto. 

Hurra por esta iniciativa que só se pode facer real se cada unha movemos o cu!


DIY: entrevistas que pican os púlpitos

Un fermoso grilo arodeado de pepiñas d'ouro. Unha espontáneidade que non fai máis que chegar de pura vergoña. Un non pechar a porta cando unha se vai durmir, e o que a pecha -das tres persoas que están a falar aquí- é porque ó seu pequeno lle gusta mirar cómo xira a chave. Un "porque nos dá a gana". Unha reflexión en alto e colectiva sobre por qué dicimos Madre de Dios*, ó escoitar na radio á mañá unha barbaridade da Igrexa, cando non queremos falar dela, e menos na súa lingua(xe). Aaaaais! canto me gusta Sopa de Poetes, que racha tódolos topicazos da poesía e mete man á nosa ríxida estructura social! Esta mañá enchóupome da entrevista á miña paisana Déborah Vukusic.



[Nas fotos, outros xeitos de rachar esquemas mentais na cotidianidade: regalando (que é revolucionario) e tirando a TV pola fiestra (na foto, a nova esquina da tele na casa de J. unha vez que a soterrou baixo caixas, no cuarto de tocar)]




[*Notade que "Madre de Dios" é así en galego, non "nai de Deus"... ;D non digo nada máis. Sei que fóra da Galiza isto non se entende, xa que por exemplo en Euskal Herria e en Cataluña, penso que hai moito dios que fala a lingua na que naceu...]

TransAcción

Chéagame esta mensaxe. Recoméndovos Gerriller@s para aprender e rachar topicazos, eu vina vai uns mesiños e gustoume moito, é de desfrutar, non de deprimirse, o que agradezo enormemente.
Moito máis no programa completo do ciclo de cine... Veña!
El próximo martes parte el Ciclo de Cine Trans!!!!!!!!!!!!!
*Ciclo de cine+debates*La ASAMBLEA OCTUBRE TRANS DE MADRID te invita a participar en un ciclo de cine de temática transexual y transgénero en apoyo a la Campaña Internacional Stop Trans Pathologization – STP 2012 en el CSO Casablanca en el edificio situado en la calle Santa Isabel, 23 (metro Antón Martín)

*Todas las películas se proyectarán a las 19.30 en la Planta sótano del
CSO Casablanca.*
*MARTES 11
GUERRILLER@S (2010)
*de Montse Pujantell

Documental que aborda una reflexión sobre la identidad de género, una aproximación a la construcción genérica y sus “estrategias de control” a partir de un grupo bastante heterogéneo de militantes por la lucha transexual y transgénero.
PROGRAMA COMPLETO OCTUBRE TRANS

venres, 7 de outubro de 2011

Pijama party



Hoxe quedo na casa. Desfrutando do pracer de durmir, e antes de ler, de ver unha peli, de escribir, de perderme na rede, de facer plans propios e "de millonaria" -como chamo eu aos sábados libres- dende ben cedo. Para que a fin de semana non remate nunca, para que Atwood me besbeselle o seu érase unha vez unha e outra, para rematar O orixinal de Laura (ironías da vida, o texto en si non está pechado...), para cecais vivir un nadal en xullo (un xullo imaxinario, que coa calor que vai non se nos vai da mente), ou soñar con mañá perderme pola pinchada core3 no barrio do Pilar...iupiiiiiii. 



[fotograma das Virxes Suicidas con montaxe de RookieStyle]



Nalgún lugar - Noutro tempo


(...) una narrativa sin cronología estricta. Permitía que los hechos se sucedieran, de un modo caótico, del mismo modo en que viven los niños.

Sylvie VERHEYDE, falando sobre a súa nova película Stella.




[video: Somewhere de Sofia Coppola]

xoves, 6 de outubro de 2011

I - think - I - can - I - think - I - can - I - think - I - can...



De qué falamos cando estamos a falar en pirámide? de qué falamos cando unhas estamos enriba e outras embaixo? Por qué aínda nos atravesan as identidades o sermos quen? Quero dicir o de sempre: nomes e apelidos. Por qué en certas asambleas aínda nos sentimos coma nunha reunión de traballo -esas que nalgúns traballos, co obreiriño de turno, nin existen porque só se lle comunica o que debe executar, nunca se lle dá voz nin se lle permite falar en alto (non vaia ser que descubra que ten voz!), nin se lle permite escoitar ás outras (non vaia ser que descubra que a que está a carón tamén ten voz e que están dacordo!)... Si, eu me pregunto de novo POR QUÉ. Porque ó ir medrando... o peor non é ter máis cartos ou menos (se estás nunha situación de subsistencia+caprichiños que che permite vivir e non sobrevivir, claro), nin chegar ou non chegar -aínda que ese semella ser sempre o obxectivo, sen saber moi ben ónde nin cómo- non... o pior é este rollo dos son ou non son, teño ou non teño (o que hai que ter... a miúdo nolo lembran), pinto ou non pinto...
se xa o dicía eu o outro día na Coruña: 
Non sei se haberá receita para gañar amigos ou inimigos. Cecais sexa a tradicional: sair na prensa, ou ser unha moderna. Xogar á carne ou ser unha lumbrera...
Por iso, digo, faga o que faga na miña vida non quero renunciar a isto: o placer de non contar, da marxe, o pracer de ser unha gomiña (máis que un lápiz), o pracer de botar a lingua -sobre todo aos 70 anos-, de bailar, de deixarvos chapando e chapando, botando lume -a unhas pola boca, de tanta política molona-, e fume -nos petos dos outros, de tanto que aperta  a garabata d'ouro-...
por iso vos digo dende aquí: deixádeme en paz coa vosa carreira competi, que non *me* interesa! (nótese o tento de a obxectividade, ;D!) déixádeme durmir, como dicía a Rosenvinge en Cerrado, ou mellor, deixádeme en pijama: lendo a Locomotora que si puido, lendo as mil intelixentísimas caras da Carapucha segundo María Tatar, deixádeme volver ao comezo do ollo, á Marguerite, á miña anarcoadolescencia, a un individualismo feroz, que me separa de vós hoxe, e me colle no colo, me aperta e me beixa, mentres ó fin, adormezo, soa.




[Astrid Lindgren concorda comigo!]


[O que outro día podería ser para min un conto sobre o empoderamento (I think I can I think I can...) , hoxe tedes que sufrilo como un sobre o machaque... qué lles pasa aos outros trens que non queren axudar á locomotorciña vermella que se estraga ó principio do conto? por qué están tan atados á idea de que eles só levan cargas importantes, etc etc etc..? ale, hoxe lino en clave de feo feo feo...uhhhhhhhhh]